تأملي بر رابطه بين وحي قرآني، وحي بياني، حديث قدسي و حديث نبوي

وحي، واسطه ارتباط خداوند متعال با پيامبراكرم (ص) و حديث نبوي، مبيّن اين وحي منزَل و رابط بين پيامبراكرم (ص) با مردم ‌است. نوشتار پيش رو كه با روش توصيفيتحليلي و در گستره بررسي آيات و روايات مرتبط با انواع وحي فراهم شده، مي‌كوشد تا نشان دهد طبق آيه «وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‏، إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحى» و ساير آيات مشابه، نزول وحي بر پيامبر (ص)، به چهار شكل وحي قرآني، وحي بياني، حديث قدسي و حديث نبوي بوده است. نتايج پژوهش، بيانگر اين است كه مراد از وحي قرآني، قرآن كريم است كه از طريق وحي بر پيامبر (ص) نازل شده است. وحي بياني، اختصاص به قرآن كريم دارد و به منظور تبيين آيات قرآن به معناي تفصيل جزئيات احكام، تخصيص عمومات و تقييد مطلقات قرآن است.از اين رو، تببين قرآن، از تفسير قرآن متفاوت است؛ تببين قرآن، بر اساس وحي بياني و ويژۀ پيامبر است كه همراه با قرآن، بر پيامبر، وحي ميشده است؛ ولي تفسير قرآن از عهدۀ هركسي كه شرايط ويژۀ تفسير را داشته باشد بر مي آيد. لفظ و معني حديث نبوي، از پيامبر است - البته مبتني بر وحي و آموزه هاي وحياني. مفهوم حديث قدسي از خداوند، وحي ميشود؛ ولي لفظ آن از پيامبر است.