تأثير آب مغناطيسي و پوزولان‌هاي مختلف بر خواص بتن تازه و سخت شده خودتراكم

بتن خودتراكم، بتني است كه مي‌تواند در فضاي فشرده بين آرماتورها، بدون جداشدگي دانه‌ها جريان يابد و تنها در اثر وزن خود متراكم گردد. هدف از اين مقاله، بررسي خواص مهندسي بتن خودتراكم حاوي آب مغناطيسي با جايگزيني بخشي از سيمان مصرفي با پوزولان‌هاي ميكروسيليس، متاكائولن، خاكستر پوسته شلتوك برنج و خاكستر بادي در نسبت‌هاي 10 و 20 درصد وزني مواد سيماني مي‌باشد. بدين منظور رفتار بتن خودتراكم در حالت تازه توسط آزمايش‌هاي جريان اسلامپ، زمان جريان 50 سانتي‌متر(T50)، زمان عبور بتن از قيف V، نسبت انسداد در جعبه Lو شاخص پايداري چشمي بررسي شده است. خواص بتن سخت شده خودتراكم با تعيين مقاومت‌هاي فشاري و كششي(شكافت نمونه استوانه‌اي) در سنين 7 و 28 روز و مشخصه دوام نمونه‌هاي بتني با انجام آزمايش درصد جذب آب در سن 28 روز مورد ارزيابي قرار گرفته است. همچنين به منظور تأثير آب مغناطيسي با شدت ميدان 0/8 تسلا در نتايج، نمونه‌هايي با آب معمولي نيز ساخته شده است. نتايج‌ به دست آمده از بتن تازه در آزمايشگاه نشان مي‌دهد كه آب مغناطيسي و پوزولان‌هاي مورد استفاده، موجب بهبود شرايط خودتراكمي بتن از لحاظ جريان‌پذيري و ويسكوزيته مي‌شوند. بر اين اساس، آب مغناطيسي مي‌تواند ميزان مورد نياز كاهنده شديد آب براي بتن خودتراكم را با حفظ جريان اسلامپ، تا 45 درصد كاهش دهد. نتايج‌ بتن سخت شده نيز حاكي از بهبود خواص مقاومتي و پايايي بتن خودتراكم حاوي آب مغناطيسي و پوزولان‌هاي مصرفي مي‌باشد. بر اين اساس، مي‌توان اختلاط حاوي آب مغناطيسي و جايگزيني 20 درصد ميكروسيليس را با افزايش 48 و 35 درصد به ترتيب در مقاومت فشاري و مقاومت كششي و كاهش 55 درصد در ميزان جذب آب در سن 28 روزه، به عنوان طرح بهينه انتخاب كرد.