تبيين عملكرد سازمان ملل متحد در قبال نسل‌كشي در ميانمار

يكي از بزرگ­ترين فجايع انساني، در دو دهه اول قرن بيست و يكم در ايالت راخين ميانمار و نسبت به مسلمانان روهينگيا اتفاق افتاد. پاك­سازي قومي، نسل­كشي، جرايم عليه بشريت و هر عنوان مشابه ديگري كه به­نوعي جلوه­اي از نقض حقوق بشر محسوب شود، در قبال مسلمانان روهينگيا حادث شد. سوال اصلي اين مقاله آن است كه واكنش سازمان ملل متحد در قبال اين فجايع چه بود؟ فرضيه مقاله كه به روش توصيفي_تحليلي بررسي شد، آن است كه سازمان ملل متحد نسبت به فجايع انساني در ميانمار فقط به اظهار نظر شفاهي، صدور بيانيه، و نهايتاً صدور قطع نامه­هاي توصيه­اي بسنده كرد. اين درحالي­است كه انتظار مي­رفت اين سازمان بر اساس اصل مسئوليت بين المللي حمايت، مداخله بشر دوستانه را در ميانمار در دستور كار قرار مي­داد. تعاض رفتاري سازمان ملل متحد ناشي از اعمال فشار قدرت­هاي بزرگ است. يافته­هاي مقاله نشان داد كه برخورد سازمان ملل نسبت به نقض حقوق بشر در كشورهاي مختلف تابع استانداردهاي دوگانه است. خوش­بينانه­ترين حالت آن است كه گفته شود قدرت­هاي بزرگ مانع از عملكرد مؤثر و مستقل سازمان ملل در برخورد با دولت­هاي ناقض حقوق بشر مي­شوند.

Undoubtedly, one of the greatest human catastrophes has occurred in the first two decades of the 21st century in the state of Rakhine of Myanmar and to Rohingya Muslims. Ethnic cleansing, genocide, crimes against humanity and any other similar kind of human rights violations have occurred against Rohingya Muslims. The main question of this article is that what has been the United Nations response to these disasters? The hypothesis of the article, which examined by the descriptive-analytic method, is that the United Nations has only complimented the humanitarian disasters in Myanmar, Just sufficed to oral statements, issuing statements, and, finally, issuing letters of recommendation, an‎d this is contrary to the principle of international responsibility. The importance of the issue is that today the issue of observance of human rights has become one of the main criteria of behavior in international relations. The findings of this paper show that the UN's approach to human rights violations in different countries is function to dual standards. The most optimistic way is to say that great powers are preventing the effective and independent functioning of the United Nations in dealing with human rights abusers.