پيشينه تاريخي فرهنگ استراتژيك «عزت طلبي» در سياست خارجي شاه عباس صفوي

Historical background of strategic culture of egalitarianism in foreign policy of Shah Abbas Safavi

عده اي بر اين باورند كه در سال هاي پس از انقلاب اسلامي، حفظ شان و عزت طلبي در سياست خارجي بر منافع ملي رجحان داشته است و از اين رهگذر منافع ملي بعضا مغفول واقع شده اند. اما بايد بيان كرد اين ميزان از توجه به شان و عزت جويي مي تواند بر گرفته از« فرهنگ استراتژيك منزلت طلب» ايرانيان باشد. در واقع اين امر نه الزاما بعد از انقلاب اسلامي بلكه، قرن هاست در تعامل ايران با جهان خارج اعمال شده كه مي توان دوران صفويه را بعنوان يكي از نخستين تجليات تجربه فرهنگ استراتژيك منزلت طلبي در سياست خارجي معاصر ايران نام برد. بنابراين ، مقاله حاضر با كاربست مفهوم تحليلي « عزت جوئي » و با رويكردي تاريخي و روشي توصيفي ـ تحليلي ، در پي اثبات اين فرضيه است كه مفاهيم ديگري بجز كسب «قدرت» و «امنيّت» همچون« عزت جوئي » با سه مؤلّفۀ «محدوديّت خودخواسته در منازعات» ، « اولويّت هويّت» و « منزلت جوئي» قابليّت تبيين سياست خارجي ايران را در دوران شاه عباس صفوي دارد ؟