قاعده مقابله با خسارت در حقوق پزشكي و تأثير باورهاي ديني در اعمال قاعده (مطالعه تطبيقي با حقوق آمريكا)

هنگامي كه شخصي در معرض ورود زيان قرار مي‌گيرد، زيان‌ديده نبايد ورود زيان را به تماشا نشيند و سپس به مطالبه خسارت اقدام نمايد، بلكه بايد به مانند يك انسان متعارف معقولانه رفتار كند و در جهت جلوگيري از ورود زيان و يا كاستن دامنه آن به پا خيزد. مسأله اين است كه آيا اين قاعده در حقوق پزشكي نيز مي‌تواند اعمال گردد؟ موقعي كه از ناحيه پزشك و ديگر عناصر و عوامل مرتبط با امر تشخيص و درمان، بيماري آسيب ببيند و يا در معرض زيان باشد، زيان‌ديده نبايد دست روي دست بگذارد و دلخوش به اقامه دعوا و مطالبه خسارت يا كيفر عامل باشد، بلكه بايد با اتخاذ اقدامات لازم از قبيل توسل به روش‌هاي درماني ديگر به مقابله با آن برخيزد. براي اعمال قاعده شرايطي چون لزوم آگاهي بيمار، تمكن مالي براي مقابله و... ضروري است و عواملي هم مي‌تواند مانع اعمال قاعده گردد كه از جمله آن‌ها تعارض قاعده با عقايد مذهبي زيان‌ديده است. شخص زيان‌ديده اگر با خسارت مقابله نكند، در مطالبه خسارت براي هر صدمه‌اي كه مي‌توانست با انجام اقدامات متعارف جلوگيري نمايد و يا كاهش دهد، مستحق مطالبه خسارت نخواهد بود. اين مقاله مي‌كوشد قاعده مقابله با خسارت و شرايط و موانع آن را در حقوق پزشكي بررسي نمايد و در اين راستا، تعارض يا عدم تعارض قاعده مقابله با خسارت با عقايد و باورهاي ديني مي‌تواند مورد مطالعه قرار گيرد.