بررسي شرط عدم مسؤوليت بيمه‌گر در قراردادهاي بيمه مسؤوليت پزشكان و پيراپزشكان

مفهوم و آثار شرط عدم مسؤوليت به عنوان يكي از مصاديق شرط كاهنده مسؤوليت، در بيمه كم‌تر مورد توجه پژوهشگران و قوانين موجود قرار گرفته است. مبهم‌بودن وضعيت اين شروط و ارجاع وضعيت اين شروط به شرايط خصوصي بيمه‌نامه، با توجه به الحاقي‌بودن عقد بيمه و قدرت معاملاتي برتر شركت‌هاي بيمه‌گر امري قابل انتقاد بوده كه غالباً نيز به ضررپزشكان و پيراپزشكان و ساير زيان‌ديدگان منتهي مي‌شود. به طور كلي شروط عدم مسؤوليت در قرارداد بيمه داراي دو منشأ قراردادي و قانوني هستند، هرچند با استفاده از برخي از مباني حقوقي مي‌توان شرط عدم مسؤوليت قراردادي نسبت به تعهد اصلي بيمه‌گر را باطل اعلام نمود، اما اين ابهام در مورد تعهدات فرعي بيمه‌گر كماكان ادامه دارد. همچنين در مواردي فرانشيز نمونه‌اي از شرط عدم مسؤوليت بوده و درمواردي ديگر، فرانشيز گوياي شرط تحديد مسؤوليت خواهد بود كه در هر دو مورد بايد چنين شرطي را صحيح دانست. به صورت كلي ارجاع وضعيت شرط عدم مسؤوليت به شرايط خصوصي باب سوء استفاده را براي فرار از بار مسؤوليت جبران خسارت باز نموده است. به همين دليل بازنگري در قوانين و مقررات موجود، از اين منظر امري ضروري به نظر مي‌رسد.