بررسي زمان بندي و ميزان فعاليت عضلات واستوس مدياليس و سمي تندينوس در فرود از ارتفاع هاي مختلف

مقدمه و اهداف عدم تعادل در زمانبندي و ميزان فعاليت عضلات كوادريسپس و همسترينگ موجب افزايش احتمال آسيب ليگامان صليبي قدامي (ACL) مي شود. لذا هدف از تحقيق حاضر بررسي زمانبندي و ميزان فعاليت عضلات واستوس مدياليس و سمي تندينوس مردان ورزشكار در هنگام پرش-فرود از ارتفاع هاي مختلف جهت شناخت تغييراتي است كه در زمان بندي و ميزان فعاليت اين عضلات همراه با تغيير ارتفاع ايجاد مي شود و اين تغييرات احتمال بروز آسيب ACL  را تغيير ميدهند يا خير. مواد و روش­ها در تحقيق نيمه تجربي با نمونه گيري در دسترس حاضر، 16 ورزشكار (واليباليست، هندباليست، بسكتباليست) با متوسط سن 2/1±1/23 سال، وزن 4/2±8/64 كيلوگرم و قد 5/4±178 سانتيمتر، حركت پرش-فرود را از ارتفاع هاي 20، 40 و 70 سانتيمتر انجام دادند. ميزان فعاليت فازهاي فيدفوروارد و فيدبك و نتايج زمانبندي فعاليت عضلات با استفاده از دستگاه ME6000 مورد بررسي قرار گرفت. براي مقايسه زمانبندي و ميزان فعاليت هر عضله در فرود از سه ارتفاع، از روش تحليل واريانس اندازه گيري مكرر، و براي مقايسه ميزان فعاليت و زمانبندي بين عضلات واستوس مدياليس و سمي تندينوس از آزمون T مستقل با نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد(05/0≥p). يافته­ها ميزان فعاليت فيدفورواردي (001/0=p) و زمان آغاز فعاليت (014/0=p) عضله واستوس مدياليس در ارتفاع 70 سانتيمتر بطور معني داري بيشتر از ارتفاع هاي 20 و 40 سانتيمتر است. اما در ميزان فعاليت و زمان آغاز فعاليت عضله سمي تندينوس تفاوت معني داري وجود نداشت(05/0p). نتيجه­ گيري افزايش ارتفاع فرود باعث افزايش نسبت كلي فعاليت كوادريسپس به همسترينگ و فعال شدن زودتر عضله واستوس مدياليس مي شود. اين تغييرات منفي در زمانبندي و ميزان فعاليت عضلات ميزان نيروهاي برشي وارد بر ACL را افزايش ميدهد و فرد را مستعد آسيب مي سازد.