بررسي ارتباط صلاحيت باليني و رضايت شغلي در كاردرمانگران شهر تهران

مقدمه و هدف از آنجا كه توجه به عوامل مؤثر بر رضايت شغلي كاردرمانگران اهميت بسياري دارد، پژوهش حاضر با هدف بررسي ارتباط صلاحيت باليني و رضايت شغلي در كاردرمانگران شهر تهران انجام شد. مواد و روش­ها در پژوهش حاضر 62 نفر كاردرمانگر (18 مرد، 44 زن) شاغل در مراكز دولتي و خصوصي كه بين 23 تا 48 سال (58/29,M= 96/6SD=) سن داشتند، شركت كردند. براي جمع­آوري داده­هاي پژوهش از پرسش­نامه ارزيابي صلاحيت باليني كاردرمانگران و پرسش­نامه رضايت شغلي هرزبرگ استفاده شد. داده­هاي پژوهش از طريق آزمون­هاي آماري t مستقل، همبستگي پيرسون، رگرسيون چندگانه و با استفاده از نسخه 18 نرم افزار SPSS تجزيه و تحليل شد. سطح معناداري 05/0p≤ در نظر گرفته شد. يافته­ها نتايج تحليل همبستگي پيرسون نشان داد كه بين صلاحيت باليني (234/0p=) و رضايت شغلي، همبستگي معناداري وجود ندارد. همچنين بين حيطه­هاي صلاحيت باليني به ترتيب شامل مسئوليت حرفه­اي (335/0(p=، دانش عملكردي (194/0p=)، فرآيند عملكرد (124/0p=)، تفكر انتقادي (127/0p=)، ارتباط مؤثر (161/0p=)، اقدام به رشد حرفه­اي (932/0p=)، مديريت محيط درمان (309/0p=) و رضايت شغلي همبستگي معناداري مشاهده نشد. نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه تنها ضريب بتاي حيطه مسئوليت حرفه­اي (001/0p=) در پيش بيني رضايت شغلي كاردرمانگران اثر معناداري دارد و حيطه­هاي ديگر صلاحيت باليني شامل دانش عملكردي (119/0p=)، فرآيند عملكرد (289/0p=)، تفكر انتقادي (960/0p=)، ارتباط مؤثر (169/0p=)، اقدام به رشد حرفه­اي (091/0p=)و مديريت محيط درمان (316/0p=) تاثير معناداري نداشتند. نتيجه­گيري براي افزايش رضايت شغلي كاردرمانگران، توجه به حيطه مسئوليت حرفه­اي آنها بيشترين اهميت را دارد.