قاعدۀ نقض پيش از موعد: پيدايش و حيات مروري گذارا بر چگونگي شكل گيري قاعدة نقض پيش از موعد

ANTICIPATORY BREACH OF CONTRACT: ARISING and EXISTENCE A BRIEF REVIEW OF QUALITY OF ANTICIPATORY BREACH DOCTRINE FORMATION

آشنايي با روند شكل گيري يك قاعده، در شناخت و ارزيابي آن مؤثر است. يكي از قواعد جديد در حقوق بين الملل، قاعد? نقض پيش از موعد قرارداد است. قاعد? نقض پيش از موعد از زماني مطرح شد كه در دعواي هاچستر عليه دولاتور (1853) دادگاه پذيرفت كه ممكن است قراردادي كه بايد در آينده اجرا شود، قبل از فرارسيدن سررسيد، نقض شود و زيانديده مي تواند بلافاصله، اقامه دعوا كند. تا پيش از آن، دادگاهها با اين استدلال كه تا زماني كه موعد اجراي قرارداد نرسيده، نمي توان نقض آن را تصور كرد و از پذيرفتن آن خودداري مي كردند. آنها معتقد بودند نمي توان براي موضوعي كه محقق نشده، حكم صادر كرد. اما نپذيرفتن رد، در جايي كه نقض قطعي محسوب مي شد، به معناي اتلاف سرمايه ها و معطل ساختن طرفين بود.

Knowing of formation of a legal rule is an efficient way to recognizing and assessing of that rule. Anticipatory breach doctrine became apparent in Common Law when the court in Hochster versus De La Tour case (1980), hold that a party could breach an executor contract prior to the performance date and injured party entitle to sue at once. Before it, courts had made a negative answer to this matter and expressly had denied it. Courts argument was that it is impossible to make a sentence before having a subject. But, refusing to accept repudiation, with certainty of future beach, would mean the waste of economic opportunities and remaining parties idle and delayed.