مقايسه عملكرد رواني كلامي در كودكان داراي ناتواني يادگيري و كودكان بهنجار

مقدمه و اهداف اختلال ناميدن مدت‌هاست در كودكان داراي ناتواني يادگيري مورد توجه محققان است. يكي از جنبه‌هاي مطالعه مهارت ناميدن كه در اين جمعيت كمتر مورد بررسي قرار گرفته، عملكرد رواني كلامي است. مطالعه حاضر در نظر دارد ضمن مقايسه عملكرد رواني كلامي در كودكان داراي ناتواني يادگيري و كودكان بهنجار، تاثير ويژگي‌هاي دموگرافيك را بر عملكرد رواني كلامي مورد مطالعه قرار دهد. مواد و روش‌ها مطالعه حاضر يك مطالعه مقطعي بود؛ آزمودني‌ها متشكل از دو گروه آزمايش شامل 30 كودك داراي ناتواني يادگيري (15 مذكر و 15 مونث؛ با ميانگين سني 20 /1±90/8 سال) با تشخيص روانپزشك و گروه كنترل شامل 30 كودك بهنجار (15 مذكر و 15 مونث؛ با ميانگين سني 39/1±71/8 سال) بودند كه از نظر سن، جنس و پايه تحصيلي با گروه كنترل همگن شده بودند. عملكرد رواني كلامي در قالب دو تكليف رواني معنايي و رواني واجي به‌صورت انفرادي بررسي شد. يافته‌ها ميانگين امتياز عملكردهاي رواني معنايي و رواني واجي گروه آزمايش به صورت معنادار پايين‌تر از گروه كنترل بود (001/0>p)؛ مشابه يافته فوق در ارتباط با ميانگين تعداد انتقال‌ها و اندازه خوشه به­دست آمد (001/0>p). تفاوت ميانگين امتياز عملكردهاي رواني معنايي و واجي بين سنين مختلف در هر دو گروه معنادار بود (05/0>p)؛ اما در هر دو گروه، تفاوت آماري معناداري در ميانگين امتياز عملكردهاي رواني بين دو جنس مشاهده نشد (05/0