گروه درماني حمايتي و ديابت نوع 2: اثربخشي گروه‌درماني حمايتي بر كنترل قند خون

مقدمه و اهداف يكي از عوامل دخيل در كيفيت زندگي مبتلايان به ديابت، كنترل قندخون است. گروه‌هاي حمايت كننده و حمايت اجتماعي مي‌تواند در كنترل گليسميك نقش داشته باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي گروه‌درماني حمايتي بر كنترل گليسميك مبتلايان به ديابت بود. مواد و روش­ها  بدين منظور از 60 بيمار مبتلا به ديابت (20 نفر گروهي كه ديابت تازه در آن‌ها تشخيص داده شده بود، 20 نفر گروهي كه از ابتلا به ديابت آن‌ها بيش از 5 سال مي‌گذشت و در كنترل قند خون خود موفق بودند و 20 نفر گروهي كه از ابتلاي آ‌ن‌ها بيش از 5 سال مي‌گذشت و در كنترل قند خون خود موفق نبودند) كه عضو حمايت از بيماران ديابتي شهرستان شهريار بودند دعوت شد تا در پژوهش حاضر شركت كنند. گروه‌درماني حمايتي در 8 جلسه هفتگي ارائه شد. قبل و بعد از برنامه درماني، سطوح همگلوبين گليكوزيله، به عنوان شاخصي براي اندازه‌گيري كنترل گليسميك، اندازه‌گيري شد. براي تحليل داده‌ها از آزمون تحليل واريانس يك راهه استفاده شد. يافته­ها  داده‌ها تفاوت معنادار بين نتايج پيش آزمون و پس آزمون را نشان داد كه حاكي از اثربخشي گروه درماني حمايتي بر ميزان قند خون بيماران مبتلا به ديابت بود. منتها يافته هاي بعدي نشان داد كه تعداد سال هاي ابتلا به ديابت و موفقيت بيمار در كنترل تاثيري بر نتيجه ي گروه درماني حمايتي نداشته است. نتيجه­گيري بر طبق يافته‌هاي به‌دست آمده مي‌توان اذعان داشت گروه درماني حمايتي بر كنترل گليسميك مبتلايان به ديابت مؤثر است و از اين رو مي‌تواند در زمره درمان هاي روانشناختي اين اختلال قرار گيرد.