ارزيابي تغييرات مكاني و پهنه بندي كيفيت آب شرب و كشاورزي با استفاده از تكنيك زمين آمار و GIS

خصوصيات كيفي آب زيرزميني ازجمله مولفههايي است كه ضرورت توجه به آن در برنامه ريزيهاي مديريت منابع آب بسيار پر اهميت است. در اين مطالعه تغييرات الگوي مكاني كيفيت آب زيرزميني از نظر شرب (برمبناي روش شولر) و كشاورزي (برمبناي روش ويل كاكس) در دشت فسا بر مبناي داده هاي سالانه (1387 تا 1392) بررسي شد. در اين تحقيق اقدام به پهنه بندي پارامتر هاي موثر در هريك از روشهاي طبقه بندي كيفيت آب با استفاده از روشهاي زمين آمار برمبناي دادههاي 25 حلقه چاه در محيط GIS شد و مساحت تحت تاثير كلاسهاي كيفي مختلف مشخص شد. سپس، با استفاده از آزمونهاي آماري غير پارامتريك (اسپيرمن) و پارامتريك (رگرسيون خطي) تغييرات مساحت در دوره بررسي شده ارزيابي شد. نتايج نشان داد در بحث آب شرب و كشاورزي بر مبناي هر دو روش آماري، مساحت مناطق داراي كلاسهاي مناسب تر، در حال كاهش و مساحت مناطق داراي كلاسهاي نامناسب، در حال افزايش است. بررسي الگوي مكاني كلي كيفيت آب شرب نشان داد منطقه سه كلاس نامناسب، بد و موقتاً قابل قبول دارد كه مساحت مناطق موقتاً قابل قبول در حال افزايش است هر چند اين تغيير در سطح 95 درصد معنادار نيست. الگوي مكاني كلي كيفيت آب كشاورزي نشان داد منطقه سه كلاس خوب، متوسط و بد دارد كه مساحت مناطق با وضعيت متوسط در حال كاهش و مساحت مناطق با وضعيت بد در حال افزايش است. اين تغييرات بر مبناي هر دو روش آماري در سطح 95 درصد معنا دار ند.