تبيين جايگاه تشبيه در منظومه هاي غنايي؛ با تكيه بر پنج منظومة عاشقانه

گزينش واژگان و چگونگي قرارگرفتن آنها در جمله و چينش آن براساس شرايط نحوي يا گريز از اين شرايط و صور خيال را ميتوان از مهمترين ويژگيهاي هر زبان دانست. تحليل زبان هر اثر باتوجّهبه ويژگي هاي ذاتي آن و بررسي هنجار گريزي هاي صورت گرفته در گسترة متن، ميتواند بازگوكنندة نوع آن قلمداد شود. انواع تشبيه به عنوان يكي از اركان علم بيان در پديدآمدن هويّت زبان متناسب با محتواي غنايي، تأثيرگذار است و در خدمت رويكرد عاطفي، ادبي و القايي اين زبان قرار دارد. همچنين واژگان استفادهشده در قالب مشبّه و مشبّهبه و نيز نوع وجه شبه، درجهت تبيين زبان اين آثار عمل مي كند. از سوي ديگر، اغراض تشبيه و نقشي كه در انتقال محتوا برعهده دارد، با نوع مضامين غنايي متناسب است و در كنار مختصات ديگر زبان غنايي، از عوامل تأثيرگذاري بر مخاطب به شمار مي رود. در اين پژوهش كوشش شده است تا نقش اين ركن علم بيان در پنج منظومة عاشقانه، با موضوع واحد بررسي شود و براساس مشتركات به دست آمده، يكي از شاخصه هاي زبان غنايي تبيين شود.