كاركرد زيبايي شناختي نماد در ديوان سنايي

سنايي غزنوي مبتكر سبك نمادگرا در ادبيّات عرفاني فارسي است. خلاقيّت او در نمادپردازي، به ويژه در حوزۀ نمادهاي قلندري و اسطوره اي و تلفيق عناصر ژانرهاي مختلف، پس از او مورد پسند و مقبوليت فراوان شاعران قرار ميگيرد. نماد، افزون بر گسترش ظرفيّت زبان و ممكن ساختن بيان مناني عميق عرفاني، در زيبايي آفريني متون ادبي نيز تأثيري فراوان دارد. اين جستار تلاش مي كند با تحليل سبك نمادگراي سنايي در ديوان او، نقش نماد را در آفرينش زيبايي و جايگاه آن را در تعالي ادبيت اشعار او روشن سازد و به اين پرسش پاسخ دهد كه نماد چگونه و با چه روش هايي وجه زيبايي شناختي شعر سنايي را تقويت كرده است؟ نتايج اين تحلي بيانگر آن است كه زيبايي آفريني نماد در ديوان سنايي حاص عواملي چون خلاقيّت و خيال انگيزي، ابهام و چندمعنايي، اتّحاد تجربه و تصوير، انتقسال صادقانۀ عواطف و انسجام و پيوستگي ميان بخش هاي مختلف عالم و به تبع آن متن ادبي است.