نمودهاي عرفان عملي و وحدت شهود در ديوان عطّار نيشابوري

بخش عملي عرفان، ساحت يافته هاي رفتاري و تجربي يك عارف است كه براساس منش سلوكانه در مسير تعالي تهذيب نفس و تطهير باطن و رسيدن به كنه هستي، استغراق در آن و شهود آن، به نوعي منجر ميشود كه پايههاي آن را تجربيات شهودي تشكيل ( وحدت وجود ) جهان بيني توحيدي به نام خوانده اند؛ به عبارتديگر، در اين نوع ( وحدت شهود ) داده است؛ ازاينرو، عرفاي شهودي آن را با عنوان عرفان توحيدي، وحدت وجود شهودي، تجربه و اثبات ميشود. نمود اين نوع عرفان عملي و شهودي در آثار عارفي چون عطّار نيشابوري، در قالب غزليّات ديوان وي مشهود است. با بررسي ابياتي كه اين نوع جهان بيني را به تصوير ميكشد، ميتوان به چشم انداز روشني از نگرش عرفاني عطّار دربارۀ مسئلۀ توحيد دست يافت. عطّار نيشابوري در آينۀ غزليّات خود كه مبتني بر تجربيات روحاني و در نتيجۀ احراز مقامات بالاي عرفاني است، وحدت وجود خاصّ خود را كه بينشي تلفيقي و از نوع شهودي آن است، مطرح ميكند. در پژوهش پيشرو، به روش استقرايي تحليلي و با بررسي غزليّات ديوان عطّار - نيشابوري، به بازكاوي نوع نگرش وي و اثبات وحدت وجود شهودي اين عارف موحد پرداخته ايم.