بررسي مؤلفه ها و ابعاد شناختيِ (روان همه چيز دان) در ادبيات داستاني

راوي (قصه گو) در ادبيات داستاني كسي است كه داستان را نقل مي كند و اين بدان معناست كه كلية حوادثي كه در داستان نقل مي شود به نوعي به راوي مربوط است؛ به طوري كه تمام اجزاي تشكيل دهندة ساخت وساز يك داستان به طور غيرمستقيم تحت تأثير راوي است. راوي در عناصري مثل زمان، توصيف، معرفي شخصيت ها، و پيش برد حوادث پيرنگ نقش مهمي ايفا ميكند و به صراحت مي توان ادعا كرد كه بدون راوي هيچ روايتي وجود نخواهد داشت. راوي در ادبيات داستاني از لحاظ جايگاه در داستان و ويژگي هاي شخصيتي و خصوصيات فردي به انواع متفاوتي از « غيرقابل اعتماد » و ،« قابل اعتماد » ،« اغفال گر » ،« مداخله گر » ،« همه چيزدان » قبيلِ تقسيم مي شود و هر يك از اين انواع نشانه ها و ابعادي دارد كه ميتوان از طريق اين ميتوان به « همه چيزدان » نشانه ها به شناخت راوي دست يافت. از نشانه هاي راوي اظهارات » و ،« خلاصه هاي زماني » ،« شناسايي شخصيت ها » ،« توصيف مكان » اشاره كرد. اين پژوهش به شيوة توصيفي تحليلي و با بهره گيري از منابع « شخصي در ادبيات « همه چيزدان » كتاب خانه اي به بررسي مؤلفه ها و ابعاد شناختي راوي يك « همه چيزدان » داستاني مي پردازد. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه هر راويِ « همه چيزدان » يك راوي « مداخله گر » است، ولي هر راوي « مداخله گر » راوي نيست. از طرف ديگر، نمي توان حكم كرد كه راوي سوم شخص (داناي كل ) هميشه يك راويِ (همه چيزدان) است و گاه ديده مي شود كه راوي سوم شخص (داناي كل) "همه چيزدان" نيست.