الگوهاي ساختارگرايي و روايت هاي پسامدرن: تعامل يا تباين (نمونه: تحليل رمان كولي كنار آتش با الگوي كنشي گريماس)

يكي از مشهورترين مكتب­ هاي روايت­شناسي كه در بررسي متون ادبي بكار مي­رود، ساختارگرايي است. اين رويكرد در مقام روشي قاعده­ مند سعي مي كند با تقليل متن به اجزاء سازنده در روساخت و ژرف­ ساخت و گره زدن آن­ها به يكديگر، به نقطه ­­اي مركزي در متون دست يابد و از اين طريق، ابهام روابي متون ادبي را بگشايد. رسالت و كاركرد ساختارگرايي حاكي از آن است كه روش مذكور فقط براي تفهيم ابهام روايي متون مركزگرا بسنده مي نمايد و از تبيين معنا يا معاني در متون ساختارستيزي چون روايت­هاي پسامدرن عاجز است. نوشتار حاضر در صدد است تا نشان دهد كه با ساختارگرايي مي توان به تحليل و تبيين دلالت هاي متني انواع متون ادبي پرداخت. منتهي اين شيوه تحليل، در روايت هاي مركزگريزي مانند روايت هاي پسامدرن؛ عليه خود عمل مي­كند و به نوعي واسازي دست مي­زند. به عبارتي ديگر اگر منتقد با الگوي ساختارگرايي به تببين روايت هاي پسامدرن بپردازد نمي تواند به ساختاري تقابلي و قرينه مند و نيز نوعي مركز در قالب ژرف ساخت دست يابد. چرا كه چنين تلقي اي با رسالت اين دسته از متون تباين دارد. براي اثبات اين ادعا، كاركرد معكوس الگوي ساختارگرايانه گريماس در مواجهه با روايت پسامدرن «كولي كنار آتش» نشان داده شده است.