خوانشي بوم گرايانه از داستان كوتاه «درخت گلابي» نوشته ي گلي ترقي

«درخت گلابي»، داستاني كه داريوش مهرجويي آن را به پرده ي سينما برد، از بهترين داستان هاي گُلي ترقي نويسنده ي تأثيرگذار معاصر ايراني است. شخصيت اصلي داستان كه خود را نويسنده و فيلسوف قلمداد مي كند چهل سال را بي وقفه به فعاليت علمي و سياسي محض پرداخته و با اين كه شهرتي براي خود به دست آورده است، اكنون چشمه ي خلاقيت اش خشكيده و با حالتي سرخورده و نگران به باغ دماوند كودكي اش پناه آورده تا، شايد در خلوت و آرامش آن باغ زيبا بتواند آخرين كتابش را بنويسد. نويسنده در اين داستان، با برجسته سازي نقش درخت گلابي به عنوان نماد طبيعت و تأثير آن بر روان و انديشه شخصيت اصلي، با نگرشي بوم گرايانه سعي در بازتعريف طبيعت و رابطه انسان با آن دارد. نقدهاي موجود از داستان بيش تر تكيه بر جنبه هاي محض فلسفي و روانكاوانه آن دارند، درحالي كه واكنش ها، حساسيت ها و دركي كه نويسنده نسبت به طبيعت و محيط طبيعي نشان مي دهد، تاكنون در كانون توجه قرار نگرفته است. بنابراين، خوانشي بوم گرايانه (Ecocritical) از داستان مي تواند لايه ديگري از معناهاي نقب نزده ي متن را بنماياند