گفتمان طنز در آثار صادق چوبك

طنز نوعي گفتمان است كه جهت انتقاد و يا التذاذ مخاطب به كار گرفته مي شود . ادبيات معاصر ايران از طنز براي بازتاب ديدگاه هاي انتقادي استفاده ميكند چنانچه داستان پرداز جدي نويسي چون چوبك، زماني كه قلمِ جد احساس عجز ميكند، از طنز ياري ميجويد. واكاوي طنز داستان هاي او مي تواند در درك گفتمان هاي مسلّط داستان هاي وي و دوره اي از تاريخ ايران، نقش تأثيرگذاري داشته باشد . طنزهاي چوبك را از لحاظ درو نمايه و كاركرد مي توان به 4 دستة فلسفي، اجتماعي، سياسي و پيشبرنده تقسيم كرد . طنز فلسفي و اجتماعي وي نسبت به ديگر طنزهايش تلخ تر است. گفتمان اصلي آن، بازتاب نگاه پوچگرايانه نسبت به زندگي است. گفتمان اصلي نويسنده در طنز اجتماعي، ضديت با ناداني، فقر و فساد اجتماعي، در طنز سياسي ضديت با نظام سلطه است. طنز ساده و پيشبرنده كمتر انتقادي است و براي گسترش داستان و شخصيت پردازي مورد استفاده قرار مي گيرد.