رابطه سبك هاى مديريت با استرس شغلى كاركنان پليس آگاهى مشهد

زمينه و هدف: استرس شغلى يكى از شايع ترين بيمارى هاى عصر ماست. مشاغل پليسى به دليل شرايط محيطى، ماهيت كار و نوع مأموريت سازمانى مى تواند منشأ استرس باشد. هدف از تحقيق حاضر، شناخت رابطه سبك هاى مديريتى با استرس شغلى كاركنان پليس آگاهى مشهد است. روش: جامعه آمارى پژوهش شامل كاركنان پليس آگاهى مشهد است كه تعداد نمونه با استفاده از جدول مورگان 175 نفر تعيين و به روش نمونه گيرى تصادفى ساده، نمونه ها انتخاب شدند. در اين پژوهش از دو پرسشنامه استرس شغلى و سبك مديريتى استفاده شد كه ميزان پايايى پرسشنامه با استفاده از آزمون كرونباخ محاسبه شد و ميان پرسش ها 97% همبستگى وجود دارد. به منظور بررسى رابطه متغيرهاى جمعيت شناختى با ميزان استرس شغلى و سبك مديريتى از آزمون هاى تى مستقل، آناليز واريانس و همبستگى پيرسون استفاده شد. يافته ها: نتايج حاصل از پژوهش بيانگر آن است كه بين همه ابعاد سبك مديريتى و استرس شغلى رابطه وجود دارد. بدين معنا كه يك واحد افزايش نمره در سبك مديريتى مستبدانه، استرس شغلى را به طور متوسط 1/12 واحد بيشتر مى كند. همچنين مى توان گفت يك واحد افزايش در سبك مديريتى مشاركتى، به طور متوسط استرس شغلى را 1/129 واحد كاهش مى دهد. نتيجه گيرى: در سبك رهبرى مشاركتى، مدير اعتماد كامل به زيردستان داشته و تعامل وسيعى ميان آنان برقرار مى شود و مدير از طريق ارائه پاداش هاى اقتضايى و جلب مشاركت جمعى در تعيين اهداف و بهبود روش ها، سبب انگيزش كاركنان مى شود. در اين بعد، سبك مديريتى مشاركتى با افزايش نمره سبك، استرس كمتر را نتيجه خواهد داد. بدين معنا كه هرچه مدير از سبك مديريت مشاركتى بيشتر استفاده كند، استرس كمترى به كاركنان و زيردستان وارد مى شود و مى تواند محيط مطبوع ترى را براى آنان فراهم سازد.