مقايسه تاثير تمرينات تعادلي با و بدون لباس فضايي بر كيفيت زندگي و عملكرد حركتي بيماران مبتلا به پاركينسون

مقدمه و اهداف پاركينسون يك اختلال مخرب عقده­هاي قاعده­اي مغز و يك عارضه مزمن و پيش­رونده است كه بيشتر در گروه سني سالمندان ديده مي­شود. درمان فيزيكي يكي از روش­هاي كمك به بهبودي اين بيماران است. مواد و روش­ها تعداد 45 مرد و زن مبتلا به بيماري پاركينسون (مرحله 4-1 بر اساس مقياس Hoehn و Yahr) به­صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و سپس در سه گروه كنترل، بدون لباس فضايي و با لباس فضايي قرار گرفتند. گروه­هاي با و بدون لباس فضايي علاوه بر درمان دارويي به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقيقه به انجام تمرينات تعادلي پرداختند، در حالي كه بيماران گروه كنترل در اين مدت تنها درمان­هاي دارويي دريافت كردند. در ابتدا و انتهاي تحقيق حاضر، كيفيت زندگي (پرسش­نامه  (PDQLو عملكرد حركتي (پرسش­نامه UPDRS) بيماران ارزيابي شد و داده­ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس تجزيه و تحليل گرديد. يافته­ ها در كيفيت زندگي تفاوت معناداري بين سه گروه مشاهده شد (001/0>P). به طوري كه گروه­هاي با و بدون لباس فضايي بهبود معناداري نسبت به گروه كنترل داشتند، اما بين گروه با لباس فضايي و گروه بدون لباس فضايي تفاوت معناداري مشاهده نشد. در عملكرد حركتي نيز تفاوت معناداري بين سه گروه مشاهده شد (001/0>P). به طوري كه گروه­هاي با و بدون لباس فضايي بهبود معناداري نسبت به گروه كنترل داشتند، همچنين گروه با لباس فضايي بهبود معناداري نسبت به گروه بدون لباس فضايي داشت. نتيجه­ گيري تمرينات تعادلي تاثير مثبتي بر كيفيت زندگي و عملكرد حركتي دارد، همچنين تمرينات تعادلي با لباس فضايي نسبت به بدون لباس فضايي مفيدتر است. بنابراين تمرينات تعادلي با لباس فضايي به عنوان يك مداليته مفيد براي اين دسته از بيماران توصيه مي­شود.