عوامل مؤثر بر تاب‌آوري تحصيلي دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي بوشهر

Factors Affecting Students’ Academic Resilience at Bushehr University of Medical Sciences

مقدمه: نظر به ضرورت و اهميت پرداختن به تاب‌آوري تحصيلي به عنوان يكي از حلقه‌هاي مفقوده‌ي علت‌يابي براي يافتن انگيزه تحصيلي در نظام آموزشي كشور در دانشگاه، پژوهش حاضر با هدف بررسي عوامل مؤثر بر تابآوري تحصيلي دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي بوشهر در سال 1394پرداخت. روش‌ها: اين پژوهش از نوع همبستگي است كه در قالب مدل علّي به روش تحليل مسير انجام شد. براي اين منظور 237 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي بوشهر به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب و به پرسشنامه‌هاي مقياس تابآوري تحصيلي (ARI) ساموئلز (Samuels)، سرزندگي تحصيلي مارتين و مارشو، خودكارآمدي تحصيلي موريس پاسخ دادند. براي بررسي تحليل از آمارهاي توصيفي و آزمون‌هاي ضريب همبستگي، تحليل مسير و شاخص‌هاي نيكويي برازش از نرم‌افزار AMOS استفاده گرديد. نتايج: خودكارآمدي تحصيلي و خودكارآمدي اجتماعي بر سرزندگي تحصيلي اثر مستقيم و بر تاب‌آوري اثر غير مستقيم و معناداري دارد و سرزندگي تحصيلي نيز بر تابآوري تحصيلي داراي اثر مستقيم و مثبت است. اما خودكار آمدي هيجاني بر سرزندگي تحصيلي اثر مستقيم و غير مستقيم معناداري ندارد. نتيجه‌گيري: خودكارآمدي عامل تأثيرگذاري بر سرزندگي تحصيلي بود و مي‌توان با آموزش مهارت‌هاي خودكارآمدي، باعث ايجاد سرزندگي تحصيلي شد و با طراحي برنامه‌هايي مي‌توان زمينه افزايش تابآوري تحصيلي دانشجويان، مقابله با استرس و موفقيت تحصيلي را فراهم نمود.

Introduction: Given the necessity and importance of addressing academic resilience as one of the less explored areas to find academic motivation in the educational system, the present study aimed to investigate the factors that affect students’ academic resilience in Bushehr University of Medical Sciences in 2015. Methods: This correlational study was performed in the form of a causality model by using path analysis model. For this purpose, 237 students of Bushehr University of Medical Sciences were selected by stratified random sampling. Subjects responded to Samuels’ Academic Resilience Inventory (ARI), Martin and Marsh’s academic vitality, and Morris’s academic self-efficacy questionnaires. Data were analyzed in AMOS software using descriptive statistics, correlation coefficient tests, and path analysis and goodness of fit indices. Results: Academic and social self-efficacy had a direct effect on academic vitality and an indirect significant effect on resilience. Academic vitality had a direct positive effect on academic resilience. However, emotional self-efficacy did not have any significant direct or indirect effect on academic vitality. Conclusion: Self-efficacy was an effective factor in academic vitality and teaching self-efficacy skills could lead to academic vitality. Also, programs should be planned to enhance students’ academic resilience, coping with stress and academic success.