ابهامات معرفت شناسانه ي خوانش فوكويي از فلسفه سياسي فارابي

موضوع اصلي اين نوشتار، بررسي خوانشي خاص از فلسفه سياسي فارابي است كه با بهره گيري از روش شناسي ميشل فوكو و استفاده از تحليل گفتمان در نگاه به تاريخ انديشه سياسي در دوره ي ميانه، در تلاش بوده است تا به آشكارسازي و فهم بخشي از ابعاد پنهان و ناگفته ي دانش سياسي اسلامي دست يابد؛ ابعادي كه از ارتباط و نسبت مستقيم «قدرت» و «دانش» و تقدم «عمل» بر «نظر» در حوزه ي جوامع اسلامي از جمله ايران مي بايست خبر دهند. بر مبناي چنين خوانشي از تاريخ انديشه سياسي در ايران، ما با تفسيري از فلسفه سياسي فارابي به‌عنوان بخشي از جريان تفكر سياسي در جوامع مسلمان روبه رو مي شويم كه بر ماهيت «اقتدارگرايانه ي» ايده ي «مدينه فاضله» تاكيد داشته است؛ ايده اي كه در نهايت نه در راستاي نقد دروني ساخت قدرت سياسي موجود در عصر فارابي، بلكه در راستا و درست در هماهنگي با آن شكل گرفته است. در اين نوشتار، تلاش شده است تا مباني معرفتي و روش شناختي چنين خوانشي مورد پرسش و بررسي قرار گيرند. اين بررسي در دو بخش اصلي پي گرفته شده است. در بخش نخست، ابهامات موجود بر سر ابعاد «ايدئولوژيك» فلسفه سياسي فارابي و در بخش دوم ابهامات در كاربست روش شناسي فوكو مورد واكاوي قرار گرفته اند.