ارزيابي استحكام باند ريزكششي ترميم هاي رزين كامپوزيتي Repair شده با تكنيك هاي متفاوت آماده سازي سطحي - يك مطالعه آزمايشگاهي

Evaluation of microtensile bond strength of repaired dental resin composite using different surface treatment techniques

زمينه و هدف: امروزه رزين كامپوزيت ها يكي از رايج ترين مواد مورد استفاده در دندانپزشكي ترميمي است. اين در حالي است كه شكست در ترميم هاي رزيني نيز به دليل ماهيت شيميايي و استعداد بالايش به وقوع پوسيدگي ثانويه نيز بسيار رايج است. با توجه به رويكردهاي محافظه كارانه در دندانپزشكي، طرح درمان هاي اصلاحي بيش از انواعي كه مبتني بر تعويض كامل ترميم هاي آسيب ديده هستند، مورد توجه قرار دارند. هدف از مطالعه حاضر مقايسه متدهاي آماده سازي سطحي مختلف بر روي سطوح كامپوزيتي، براي نيل به بالاترين استحكام باند بين كامپوزيت هاي قديمي و جديد بعد از فرآيند پير سازي بود.روش بررسي: چهارگروه آزمايشي در اين مطالعه مورد ارزيابي قرار گرفتند. در ابتدا استوانه كامپوزيتي با قطر 6 وارتفاع 5 ميلي متر با استفاده از يك كامپوزيت ميكرو هيبريد به روش incremental آماده شدند. نمونه ها پس از نگهداري به مدت 6 ماه در آب مقطر، در دماي 37 درجه سانتي گراد تحت 4 نوع آماده سازي سطحي مختلف قرارگرفتند. سطح همه نمونه ها با استفاده از فرز الماسي خشن سازي شده و پس از اچينگ با اسيد فسفريك، با تركيبات زير مورد آماده سازي سطحي قرار گرفتند. گروه 1: composite primer شركت gc. گروه 2: بانديگ يونيورسال حاوي سايلن شركت kuraray گروه 3: سيستم باندينگ selfetching (se bond) از شركت kuraray گروه 4: سايلن شركت ivoclar vivadent به همراه باندينگ هيدروفوب (بطري دوم سيستم باندينگ se bond) از شركت kuraray. گروه 5: گروه كترل بدون آماده سازي سطحي. سپس مجددا به روش incremental، 5 ميلي متر كامپوزيت مشابه كامپوزيت اوليه (تنها با رنگ متفاوت) بر روي سطح نمونه ها قرار داده شد و پس از برش و تحت 3000 دور ترموسايكل، ارزيابي استحكام باند ريزكششي در universal testing machine انجام گرفت. نمونه ها پس از شكست با استفاده از استريوميكروسكوپ بررسي شدند. داده ها به روش آناليز واريانس يكطرفه و آزمون tukey مورد ارزيابي آماري قرار گرفتند.يافته ها: بيشترين مقدار عددي استحكام باند ريزكششي در گروهي كه در آن از ماده باندينگ se bond و سايلن جهت آماده سازي نمونه ها استفاده شده بود و كمترين در گروهي كه در آن ماده باندينگ يونيورسال مورد استفاده قرار گرفته بود، مشاهده شد كه با هم تفاوت معني دار داشت (0/02=p). تمام نمونه ها در همه گروه ها دچار شكست كوهزيو شدند و درصد شكست در كامپوزيت هاي قديمي و جديد تفاوت محسوسي با يكديگر نداشت (0/69=p).نتيجه گيري: بر اساس نتايج به دست آمده همه روش هاي آماده سازي سطحي مورد استفاده در اين مطالعه براي تامين يك باند با كيفيت به رزين كامپوزيت هاي قديمي مي تواند مناسب باشد و استحكام باند ريزكششي ميان كامپوزيت هاي قديمي و جديد بيشتر از استحكام كوهزيو كامپوزيت ها بود. با اين حال ميزان عددي استحكام باند گروه باندينگ يونيورسال ازگروه سايلن به همراه باندينگ هيدروفوب به طور معني داري پايين تر بود.

Today, resin composites are one of the most commonly used materials in restorative dentistry. However, failure in resin treatments is also common due to its chemical nature and its high talent for decay recurrence. According to conservative approaches, "conservative" treatments are more likely to be considered than "Replacement" of damaged remedies. The purpose of this study was to compare different surface preparation methods on composite surfaces to achieve the highest bond strength between the old and new composites after accelerated aging. Materials and Methods First, composite cylinders with a diameter of 6 and a height of 5 mm were prepared using an incremental technique and a microhybrid resin composite. The specimens were stored in distilled water for 6 months at 37°C and then the surfaces of all aged compsites were roughened using diamond milling followed by phosphoric acid etching. The specimens were randomly subjected into five groups. Group 1: GC Composite Primer. Group 2: Universal bonding containing silane (Kuraray). Group 3: Self etching adhesive (SE bond; Kuraray) Group 4: silane (Ivoclar Vivadent) + Second bottle of SE bond bonding system (Kuraray). Group 5: control group with no treatment. Then, 5 mm incremental of new composite (similar to the aged composite with different color) were placed on the surfaces of specimens, sectioned, and thermocycled for 3000 cycles for the microtensile bond strength evaluation. The specimens were evaluated using a stereomicroscope after failure. Data were analyzed by one-way ANOVA and Post Hoc Tukey test. Results The specimens in which silane and SE bond were used showed the highest mean microtensile bond strength and those treated by universal bond showed the least bond strength which were significantly different (P=0.02). All samples had cohesive failure patterns in all groups and the percentage of failures in old and new composites did not differ significantly (P=0.69). Conclusion : Based on the results, all surface preparations used in this study could provide an appropriate bond strength for repair of old composite restorations. Also, the microtensile bond strength between the old and new composites was higher than the cohesive strength of resin composite itself. However, the mean microtensile bond strength value for the group treated by universal bond was significantly lower than those treated by silane and hydrophobic containing bonding system.