گزارش سري موارد پارگي‌هاي شديد پرينه حين زايمان طبيعي

A case series of severe perineal lacerations during normal childbirth

مقدمه: پارگي‌هاي شديد پرينه حين زايمان از طريق كاهش سطح سلامتي و رضايت‌­مندي مادر، پذيرش و ترويج زايمان طبيعي را با چالش مواجه مي‌سازد، لذا مطالعه حاضر با هدف شناسايي عوامل خطر همراه با پارگي‌هاي شديد پرينه حين زايمان طبيعيانجام شد. روش‌كار: مطالعه حاضر از نوع سري موارد بود كه با استفاده از پرونده پزشكي و مصاحبه با زناني كه در فاصله زماني اول ارديبهشت تا پنجم دي ماه 1395 در بيمارستان ام‌البنين (س) مشهد زايمان كرده و دچار پارگي درجه 3 و 4 پرينه شده بودند، انجام شد. اطلاعات مستخرج از پرونده بيماران شامل داده‌هاي دموگرافيك و همچنين زايماني (تعداد زايمان، طول مراحل اول و دوم زايمان، طول و فاصله انقباضات، داروهاي تجويز شده در ليبر، عامل زايمان، نوع زايمان، درجه پارگي، نحوه ترميم و وزن نوزاد) در فرم‌هاي مربوطه ثبت گرديد. مصاحبه‌ها نيز در طي يك‌سال اول بعد از زايمان با دعوت تلفني از بيماران و حول شكايت اصلي آنان انجام شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از روش آمار توصيفي انجام شد. يافته‌ها: از 7 بيمار ايراني مورد بررسي، 4 مورد چندزا (2/57%) و 3 مورد نخست‌زا بودند. بيشترين فاكتورهاي همراه پارگي‌هاي پرينه شامل 6 مورد (7/85%) القاء با اكسي‌توسين، 3 مورد (8/42%) ديابت بارداري، 3 مورد (8/42%) گذشتن از تاريخ زايمان و 2 مورد (5/28%) ماكروزومي بود. تنها در يك مورد عامل زايمان، از پرسنل رسمي اتاق زايمان بوده و در موارد ديگر زايمان توسط رزيدنت، اينترن و يا دانشجوي مامايي صورت گرفته بود. در 6 بيمار (7/85%) بيش از يك عامل خطر وجود داشت. شايع‌ترين مشكل سلامتي بعد از زايمان، بي‌اختياري دفع گاز بود. نتيجه‌گيري: القاء با اكسي‌توسين، ديابت بارداري و گذشتن از تاريخ زايمان، از عوامل خطر شايع همراه با پارگي‌هاي شديد پرينه حين زايمان طبيعي مي‌باشند. اكثر مادران از بي‌اختياري دفع گاز حتي پس از ترميم موفقيت‌آميز رنج مي‌كشند.

Introduction: Severe perineal tears during delivery decrease maternal health and satisfaction. This is a challenge for promotion and acceptance of normal vaginal birth. Therefore, this study was performed with aim to identify the risk factors associated with severe perineal tears during normal vaginal delivery. Methods: This was a case-series study which was performed by reviewing medical records and interviewing with women who gave birth from 20th April to 25th December 2016 at Omolbanin Hospital, Mashhad, Iran and had third and fourth degree perineal lacerations. Data extracted from patients’ medical records included demographic and childbirth-related data (number of parity, the length of the first and second stage of labour, frequency and duration of uterine contractions, prescribed medications in labour, birth attendant, mode of delivery, degree of perineal tear, method of perineal repair and neonatal weight) that was recorded in related forms. Interviews were conducted within the first year after childbirth following telephone invitation, focusing on women’s chief complains. Descriptive statistics were used for data analysis. Results: Out of the seven Iranian patients studied, four cases (57.2%) were multiparous and three cases were primiparous. The most risk factors associated with perineal lacerations included 6 cases of induction by oxytocin (85.7%), 3 cases of gestational diabetes (42.8%), 3 cases of postdate pregnancy (42.8%) and 2 cases of macrosomia (28.50%). The delivery of only one case was done by the skilled stuff of labor and the others were accomplished by medical and midwifery students. In 6 cases (%85.7), more than one risk factor was seen. The most common postpartum complication was gas incontinence. Conclusion: Labor induction with oxytocin, gestational diabetes, and postdate pregnancy are the most common risk factors associated with severe perineal tears during normal delivery. The majority of women suffer of gas incontinence, even after successful repair of perineal lacerations.