جلوه هاي جامعه شناختي و شگرد طنز در اشعار عاميانه‌ي جنوب

فاقد عنوان و چكيده لاتين

طنز يكي از مهم­ترين شيوه‌هاي بيان مفاهيم در گونه‌هاي ادب عاميانه است. همان گونه كه طنز در ارزش‌گذاري‌ هنر رسمي در پوشش خنده هدف‌هاي جدي را دنبال مي‌كند و قلمرو آن در مسائل اجتماعي بسيار گسترده‌ است، در فرهنگ عامه نيز جدي و قابل تامل است. ادبيات عاميانه جنوب نيز بخشي از گنجينه ارزشمند فرهنگ عامه است كه بازتاب شيوه زندگي، انديشه، باورها وآداب و رسوم مردم جنوب است. اين پژوهش مي‌كوشد كه زمينه‌هاي جامعه ­شناختي طنز و شگردهاي ايجاد آن را در اشعار عاميانه جنوب بررسي كند. به منظور بررسي طنز در اشعار عاميانه جنوب، ابتدا شواهد شعري مورد نظر از منابع مكتوب استخراج شد. پس از دسته­ بندي به عناصر معنوي و مادي و نظام اجتماعي، نمونه‌هايي براي جلوگيري از بسط كلام انتخاب شد. زمينه‌هاي اجتماعي طنز مطرح­ شده در اشعار عاميانه جنوب عبارت است از: شكايت و اعتراض، ستم‌ستيزي، نظام اجتماعي، شرايط زندگي و ازدواج. طنز در اشعار عاميانه جنوب با شگردهاي اغراق، مناظره، مقايسه، تهكم تشبيه به حيوان، تحقير، طنز رفتاري و مهمل‌گويي ايجاد مي‌شود. طنز در اشعار عاميانه جنوب به ­صورت طنز موقعيت، طنز آييني و طنز گفتاري جلوه‌ مي‌كند.