مقايسه دقت راديوگرافي هاي داخل دهاني معمولي (F،E-speed) و ديجيتال (CMOS) در اندازه گيري طول كاركرد

تعيين طول كاركرد صحيح يكي از فاكتورهاي مهمي است كه منجر به موفقيت درمان كانال ريشه مي شود. هدف از اين مطالعه مقايسه دقت راديوگرافي هاي معمولي (F،E-speed) و ديجيتالComplementary Metal Oxide Semiconductor (CMOS) در اندازه گيري طول كاركرد بود. مواد و روش: در مطالعه حاضر كه از نوع آزمايشگاهي(Laboratory) بود، حفرات دسترسي در 40 دندان كشيده شده سانترال ماگزيلا با كانال مستقيم و منفرد تهيه شدند. K-file شماره 15 درون هر كانال برده شد تا زماني كه نوك فايل از ميان فورامن اپيكال نمايان شد. سپس فايل خارج و توسط يك كوليس ديجيتالي با دقت 01/0 ميلي متر اندازه گيري شد. طول كاركرد واقعي يك ميلي متر كمتر از اندازه نشان داده شده توسط كوليس در نظر گرفته شد (Gold standard). در مرحله بعد، هر دندان همراه K-file مربوطه در داخل يك جمجمه خشك شده قرار داده شد و سپس راديوگرافي هاي معمولي و ديجيتال به روش موازي از دندان ها تهيه گرديد. تمام كليشه هاي راديوگرافي توسط دو راديولوژيست اندازه گيري شدند. آناليز آماري توسط تحليل پراش با اندازه گيري هاي مكررو آزمون tزوجي صورت گرفت. يافته ها: اختلاف آماري معني داري بين راديوگرافي هاي معمولي و ديجيتال در اندازه گيري طول كاركرد مشاهده نشد (05/0P) بحث و نتيجه گيري: اگرچه CMOS ارجحيت قابل توجهي نسبت به راديوگرافي معمولي نداشت، اما اگر هر دو تكنيك در دسترس هستند، استفاده از CMOS (راديوگرافي ديجيتال) به علت كاهش قابل توجه دوز اشعه توصيه مي شود.