«بازگشت جاودان» به مثابۀ ژرف ترين انديشۀ چنين گفت زرتشت

"Eternal Recurrence" as Zarathustra's Most Abysmal Thought

نيچه چنين گفت زرتشت را بزرگ ترين كتاب خود و آموزۀ بازگشت جاودان را «ژرف ترين انديشۀ» اين كتاب مي داند. چرا اين آموزه داراي چنين اهميتي در فلسفۀ نيچه است؟ اگرچه ميان طرح اوليۀ بازگشت جاودان در دانش شاد تا طرح جدي در زرتشت تفاوت هايي وجود دارد، اما چند مشخصه همواره باقيست. اول آن كه بازگشت جاودان سنجه اي براي نيچه جهت بازارزش گذاري ارزش ها و در مقابل روحيۀ كينه توزي و آرمان زهد است. دوم اين كه اگرچه نيچه در خواست قدرت، گاهي تلاش مي كند تفسيري جهان شناختي از آموزۀ بازگشت جاودان به دست دهد، اما اكثر مفسران بر پيامدهاي عملي باور به چنين آموزه اي انگشت گذارده اند؛ هر چند در مورد چيستي اين پيامدهاي عملي ميان ايشان اختلاف نظر وجود دارد. مشكلي كه پيش مي آيد اين است كه اگر بازگشت جاودان مستلزم اين است كه به همه چيز از جمله امور نامطلوب نيز آري بگوييم و حتي براساس «عشق به سرنوشت»، عاشق رنج هم باشيم، چگونه آري گفتن به رنج، با آري گفتن به زندگي كه نيچه از آن دم مي زند سازگار است؟ پاسخ به اين پرسش ابعاد جديدي از انديشۀ نيچه و آموزۀ بازگشت جاودان را بر ما مي گشايد. اين آموزه «آفرينندگي»، «گزينش»، «تصميم»، و «كنش گري» را باعث مي شود و در عين حال نيهيليسم را به اوج خود مي رساند و آن را تكميل مي كند كه اين نيز مطلوب ديگر نيچه است.

Nietzsche thinks Thus Spoke Zarathustra is his greatest book and the doctrine of eternal recurrence is the “most Abysmal Thought” of this book. Why has this doctrine such importance in the philosophy of Nietzsche? Although there are differences between eternal recurrence in The Gay Science to Zarathustra, but always remains a few characteristics. First, Nietzsche's eternal recurrence is a measure for revaluation of all values. The eternal recurrence is against the ressentiment and the ascetic ideal. Second, although Nietzsche in The will to power, sometimes has some sentences that imply to cosmological interpretation of the doctrine of eternal recurrence, but most interpreters have emphasized the practical implications of this doctrine, although about the modality of these implications there are disagreements among them. The problem that arises is that if eternal recurrence requires that we say yes to everything, including unfavorable affairs, and even the "amor fati" implies to love pains, how to say yes to pains is compatible with to say yes to life? The answers to this question clarify new dimensions of Nietzsche's thought and the doctrine of eternal recurrence. This doctrine causes "creativity", "choice", "decision" and "activity". Eternal recurrence completes and leads nihilism to its peak and this is also desirable for Nietzsche.