پديد آورندگان :
حكاك، هادي دانشگاه علوم پزشكي قزوين - دانشكده بهداشت - مركز توسعه آموزش مداوم , علامي، عباس دانشگاه علوم پزشكي قزوين - دانشكده پزشكي - گروه بيماري هاي عفوني , درخشان، فريبا دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي، تهران - دفتر توسعه آموزش , عباسي، مهناز دانشگاه علوم پزشكي قزوين - مركز تحقيقات بيماري هاي متابوليك - گروه بيماري هاي داخلي
كليدواژه :
اثربخشي , آموزش مداوم , پزشكان عمومي , پژوهش كيفي
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: آموزش مداوم طي سال‌هاي اخير با چالش‌هايي مواجه بوده است. بيشتر مطالعات، اثربخشي برنامه‌هاي برگزارشده را متوسط ارزيابي نموده‌اند؛ بنابراين با توجه به اهميت موضوع و پيشينه تحقيقات به آسيب‌شناسي آموزش مداوم كنوني به روش كيفي از ديدگاه پزشكان عمومي پرداخته شد. روش بررسي: اين پژوهش در سال 1394 با رويكرد كيفي، در ميان جامعهي پژوهش پزشكان عمومي قزوين با نمونه‌گيري مبتني بر هدف تا اشباع داده‌ها و روش جمع‌آوري اطلاعات با بحث گروهي متمركز انجام شد. تمامي گفتگوها ضبط شدند. تجزيه و تحليل داده‌ها به روش تحليل محتواي استقرايي انجام شد. يافته‌ها: 23 نفر در سه بحث گروهي متمركز شركت داشتند. تحليل داده‌ها، منجر به استخراج 6 درون‌مايه، 22 طبقه، 51 زير طبقه، و 67 راه‌حل پيشنهادي گرديد. درون‌مايه شركت‌كنندگان (2 طبقه)، مدرسين (3 طبقه)، سياست‌گذاري (5 طبقه)، طراحي (4 طبقه)، موضوع (3 طبقه) و محتوا (2 طبقه) نمايان شدند. در طبقه شركت‌كنندگان: مشكلات پايه‌اي يادگيري و انگيزه پايين پزشكان؛ در طبقه مدرسين: نداشتن بيان خوب، ناآشنايي با مشكلات پزشكان، فراموش‌شدن هدف؛ در سياست‌گذاري: دخيل نبودن نظرات پزشكان، انگيزه پايين دانشگاه‌ها در برگزاري باكيفيت برنامه‌ها، زيرساخت نامناسب آموزش‌ها، زمان نامناسب برگزاري، جدايي دفتر آموزش مداوم از پزشكان، عدم توجه به نتايج ارزشيابي‌ها و عدم اطلاع مدرسين از نتايج آن‌ها؛ در طراحي: عدم استفاده از فناوري مناسب، هم‌سطح نبودن گروه هدف و كسل‌كننده بودن؛ در موضوع: متناسب نبودن موضوعات با نيازها، عدم تمركز روي موضوع برنامه، متنوع نبودن موضوعات؛ در محتوا: عدم تعيين اولويت‌ها در توليد محتوا، كاربردي و به‌روز نبودن محتواي برنامه‌ها، بومي و ملموس نبودن محتوا و عدم هماهنگي بين مدرسين در ارايه محتوا بود. نتيجه‌گيري: تمامي مراحل آموزش مداوم از نيازسنجي تا ارزشيابي برنامه‌ها نياز به بازنگري و مداخله دارد. توجه به افزايش توانمندي‌هاي مدرسين، تطابق اهداف آموزش با نيازهاي پزشكان، بازنگري روش‌هاي آموزشي مورداستفاده، ارايهي بازخورد ساختارمند به برگزاركنندگان و مدرسين ضروري است. همچنين به‌كارگيري شاخص‌هاي واقعي‌تر جهت ارزشيابي برنامه‌ها همچون بهبود عملكرد باليني پزشكان بايد مدنظر قرار گيرد.
چكيده لاتين :
Background and Objective: In the recent years, the steady education has confronted with some challenges. Most of the studies estimate that the effectiveness of these programs is moderate; therefore, due to the importance and background of these researches, we assessed the current steady education in a qualitative way via the perspective of general practitioners (GPs).
Materials and Methods: This research with a qualitative approach was done among the Qazvin city s GPs in 2015. The inductive content analysis was done for 3 focus groupS of discussions (FGD). IN in order to gather the data, a purposive sampling method until data saturation was used. All interviews were recorded,too.
Results: 23 General physicians participated in our study.The Data analysis led to the extraction of 6 main categories, 22 subcategories, 51 sub-codes, and, 67 suggested solutions. The main categories of participants included (2 subcategories), teachers (3 subcategories), policy (5 subcategories), designing (4 subcategories), subject (3 subcategories) and the content (2 subcategories).The main problems which were detected among the categories are as follows: participants : basic learning problems and low motivation of GPs; teachers: low level of statement , being unfamiliar with difficulties which GPs face with and not having a certain goal; policy: exclusion of GPs ideas, low motivation of universities in holding programs with high quality, inadequate infrastructure in training ,the inappropriate time of holding programs ,paying no attention to evaluation results and also the results that the teachers were not informed of them.; design: lack of appropriate technology, lack of target group level, boring and inappropriate form of holding; subject: mismatching the issues with needs for general physicians, lack of focus neither on the subject of the application, nor on a variety of topics; content: not practical and not updated program content and lack of coordination between the teachers in the delivery of the content.
Conclusion: The entire process of the steady education from needs assessment until the program requires a necessary revision and intervention. Increasing capabilities of teachers, concordance of teaching objectives with medical needs, teaching methods revision, providing structured feedback to the organizers and teachers seems to be very essential. Moreover, the use of more realistic Indicators for evaluation of the program, such as improving clinical performance must be considered, too.
