ارتباط بين شناخت و نقص شناختي ملايم و دستگاه عصبي- شنوايي

مقدمه و اهداف تعداد افرادي كه وارد مرحله سالخوردگي مي­شوند رو به افزايش است و طبق آخرين گزارش­هاي منتشرشده، بيشترين ميزان رشد آن ظرف 50 سال آينده خواهد بود، بنابراين كوشش براي شناخت و پيشگيري احتمالي از اختلالاتي كه مي­تواند سالمندان را به معلول جسمي و اجتماعي تبديل كند، كاملا قابل توجيه است. تغييرات وابسته به سن در حساسيت[1] و حدت[2] اندام­هاي حسي از معمولي­ترين يافته­هايي است كه در سالخوردگي يافت مي شود و مي­تواند زمينه­ساز و يا نتيجه گروهي از عوارض از جمله اختلال در پردازش­هاي شناختي گردد. هدف از مقاله حاضر مروري بررسي روابط متقابل دستگاه عصبي-شنوايي و شناخت به ويژه نقص شناختي ملايم و نيز اقداماتي است كه مي­توان براي بهبود و جلوگيري احتمالي از پيشرفت اين بيماري در افراد مبتلا انجام داد. مواد و روش ها در مطالعه ي مروري حاضر آخرين مقالات پيرامون شناخت، نقص شناختي ملايم و دستگاه شنوايي در بانك هاي اطلاعاتي Science Direct، Google Scholar, Springer, Magiran,  Scopous, Proquest و   Pubmedو با استفاده از كليد واژه هاي مرتبط در فواصل سال هاي 1988 تا 2015 مورد بررسي قرار گرفت. نتيجه گيري شنوايي و شناخت مكمل هم و حاوي منابع و پردازش هاي مشتركي هستند كه كاملا درهم تنيده شده اند. استفاده از ارزيابي اصوات خالص براي بررسي ارتباط كاهش شناخت و كم شنوايي، كفايت نمي كند، لذا به نظر مي رسد كه استفاده از معيار دقيق تري از ابعاد شنوايي مانند انتخاب فركانس و پردازش زماني، بهتر مي تواند اين رابطه را نشان دهد.، پژوهش هاي اخير نشان داده اند كه برنامه هاي توانبخشي متمركز بر افزايش توانايي هاي شناختي، مي تواند سير پيشرفت بيماري را كُند كند و نيز باعث بهبود عملكرد حافظه و شناخت گردد، لذا پيشنهاد مي شود مداخلات تشخيص و درماني توانبخشي شناختي مناسب براي اين افراد انجام شود.