پارگي عضله همسترينگ مقدمه اي براي آسيب هاي بيومكانيكي زانو در ورزشكاران، مطالعه مروري

مقدمه و اهداف كشيدگي عضله همسترينگ يكي از شايع ترين آسيب هاي ورزشي است كه دوره درمان طولاني دارد و آثار آن تا مدت ها بر عملكرد اين عضله تاثير مي گذارد. با وجود نقش مهم عضله همسترينگ در بيومكانيك زانو و رابطه منطقي فعاليت اين عضله با عملكرد رباط صليبي قدامي (ACL)، هدف از مطالعه مروري حاضر بررسي نقش كشيدگي همسترينگ در تغييرات بيومكانيكي زانو و در نهايت تاثير آن بر پارگي ACL، به عنوان يكي از آسيب هاي شايع و پرهزينه در ورزشكاران است. مواد و روش ها براي انجام پژوهش حاضر مقالات انگليسي چاپ شده در بانك هاي اطلاعاتي GoogleScholar, PubMed و ScienceDirect جستجو شد. در اين جستجو كه محدود به مطالعات سال هاي 2000 تا 2016 بود، از كليدواژه هايKnee, Athletes, Hamstring  و تركيبي از آنها استفاده شد. يافته ها از ميان تقريباً مقالات مرتبط با موضوع، 32 مقاله براي بررسي انتخاب شده است كه بر اساس موضوع مورد بررسي به سه گروه تقسيم شد. گروه اول شامل مقالاتي است كه تغييرات نوروماسكولار عضله همسترينگ را پس از كشيدگي آن بررسي كرده اند و گروه دوم نقش پارگي عضله همسترينگ را بر بيومكانيك زانو مورد بررسي قرار داده اند و گروه سوم به همكاري عضله همسترينگ با ساير عضلات اندام تحتاني پرداخته‌اند. نتيجه گيري با توجه به آثار ماندگار پارگي عضله همسترينگ، دوره طولاني درمان و نقش بيومكانيكي مهم اين عضله در مهارت هاي حركتي زانو، چنين به نظر مي رسد كه نقص عملكرد اين عضله مي تواند زمينه ساز تغييرات بيومكانيكي زانو و در نهايت آسيب هاي غيربرخوردي اين مفصل از جمله پارگي ACL باشد.