بررسي رژيم‌هاي بين‌المللي منع كاربرد سلاح‌هاي كشتارجمعي بر امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران

زمينه و هدف: يكي از حقوق اوليه هر ملتي، حق صيانت از خويش در برابر انواع مخاطرات اعم از مخاطرات نظامي بين‌المللي است. در اين راستا همه كشورها به تأمين حداقل بايسته‌هاي دفاعي اقدام و خود را مجهز به انواع سلاح‌ها كرده‌اند، اما روند تسليح به شكل مسابقه تسليحاتي درآمد و از طرفي افزايش دانش مخرب بشري، منجر به توليد انواع سلاح‌هاي كشتار جمعي شد كه اثرات مرگبار آن همواره بسي فراتر از موضوع مورد مخاصمه بر جاي ماند. روش: اين تحقيق توصيفي – تحليلي است و روش جمع آوري اطلاعات از نوع كتابخانه اي است كه با استفاده از منابع مختلف گرد آوري و سپس به تحليل آن ها پرداخته شده است. يافته ها: گرچه طرد كاربرد انواع سلاح‌هاي كشتار جمعي اينك بي واسطه پذيرفتني است اما دو رويكرد كلان در نظريه‌هاي بين‌المللي در خصوص سلاح‌هاي كشتار جمعي دو تجويز ناهمگون را پيش روي سياست مداران مي‌گذارند . يكي از اين رويكردها موسوم به واقع‌گرايي به تجويز ِتسليح به انواع سلاح ها حكم مي كند و تامين امنيت ملي را در معيار موازنه قوا حتي به شكل مخرب آن مي بيند و رويكرد ديگري (ايده آليسم) به منع تسليح و اشاعه سلاح ها كشتار جمعي فرا مي خواند و تامين امنيت ملي را منوط به پيوستن به معاهده هاي بين المللي منع كاربرد و گسترش سلاح هاي كشتار جمعي مي داند، ونه تجهيز به آن.نتيجه گيري: با توجه به اصول اخلاقي حاكم بر سياســت جمهوري اســلامي ايران كه حركت دررويكرد آرمانگرايانه را مدنظرقرار مي دهد، عضويت ايران در رژيم هاي حقوقي بين المللي از جمله كنوانســيونهاي ســلاحهاي كشــتار جمعي امنيت ملي ايران را تقويت ميكند. عضويت ايران در رژيم هاي بين المللي خلع سلاحهاي كشتار جمعي يك تهديد مهم امنيت ملي ايران رفع ميكند، ولي در صورت عدم الحاق كامل ايران به اين رژيم ها، امنيت ملي ايران به خطر افتاده موجبات مضراتي خواهد شد