قلمروسازي ژئوپليتيكي ناتو در حوزه هاي ژئوپليتيكي غرب جمهوري اسلامي ايران

ناتو، طولاني‌ترين اتّحاديۀ سياسي و نظامي تاريخ معاصر است كه از سال 1949م. تاكنون در چندين مرحله مأموريّتهاي خود را بازتعريف كرده است. در جديدترين بازنگري، اين سازمان با ارائه مفهوم امنيّتي نوين براي دوّمين دهه از قرن 21، تلاش كرده امنيّت منطقۀ جغرافيايي آتلانتيك را در خارج از منطقه جست­وجو و براي مشروعيّت­بخشي به اين اقدام، ساز و كارهاي متعدّدي را طرّاحي كرده و در حال اجرا دارد. حضور پويا در مناطق ژئوپليتيكي مختلف، مهمترين راهبرد كنوني ناتو است و به‌همين دليل اين سازمان با گسترش مرزهاي خود به‌عنوان شانزدهمين همسايۀ جمهوري اسلامي ايران نيز شناخته مي­شود كه در هر يك از مناطق ژئوپليتيكي كشورمان، حضور فيزيكي دارد. در اين راستا، شناسايي راهبردهاي ناتو براي گسترش حضور فراجغرافيايي خود با تمركز در مرزهاي غربي ايران، موضوع اصلي اين پژوهش است كه نويسندگان تلاش مي­كنند به اين پرسش اصلي پاسخ دهند كه ناتو چگونه در حال قلمروسازي در مناطق ژئوپليتيكي غرب ايران است. با روش توصيفي تحليلي و با استفاده از روش گردآوري اطلاعات كتابخانه­اي، اينترنتي و رسانه­اي، فرضيۀ اصلي مقاله اين است كه «ناتو تلاش مي­كند براي حفظ و گسترش حاكميّت ارزشهاي ليبرال دموكراسي و بازار آزاد به‌عنوان موتور محرّك نظام جهاني معاصر با بهره‌بردن از راهبردهاي گسترش مرزهاي سياسي رسمي، گسترش مرزهاي سياسي غيررسمي، مأموريّتهاي بشردوستانه، همكاريهاي دفاعي و امنيّتي و گسترش دفترهاي سازماني و اداري قلمرو خود را با حضور در مناطق ژئوپليتيكي تركيه و عربي به حوزۀ نزديك غربي و با حضور در درياهاي سياه، اژه، مديترانه و هم­چنين شمال آفريقا در حوزۀ دور غربي ايران گسترش دهد».