چالش فناوري و شكوفايي در معماري معاصر كشورهاي در حال توسعه

Dilemma of Prosperity and Technology in Contemporary Architecture of Developing Countries

گرايش به «كيفيت » در طراحي و ساخت و يا در معنايي كامل تر ميل به شكوفايي، موضوعي است كه امروزه بيش از هر زمان ديگر توجه همگان را به خود جلب كرده است. مروري بر معماري معاصر كشورهاي در حال توسعه نشان دهنده آن است كه گرايش به نوعي معماري باكيفيت و قابل رقابت با معماري كشورهاي توسعه يافته، جريان جديدي را در معماري معاصر اين كشورها رقم زده است. هدف از اين مقاله بازشناسي و تحليل گرايش به معماري با كيفيت در تعامل با دو مفهوم «شكوفايي » و «فناوري » در معماري معاصر كشورهاي در حال توسعه است. در اين راستا براي شناخت همزمان سطح كيفي آثار، مهمترين تدابير طراحانه در آن ها مورد بحث و بررسي قرار مي گيرد. بر اساس چارچوب تنظيم شده همبستگي ) P value رفته در معماري معاصر كشورهاي در حال توسعه در پنج حوزه: 1( كانسپت طرح )ايده هاي ساختاردهنده طرح(، 2( فناوري ساخت، 3( مصالح، 4( شكل و فرم و 5( رابطه با محيط مطالعه مي شود. دستاوردهاي پژوهش نشان دهنده آن است كه هرچند در حوزه فناوري ساخت نتايج قابل قبولي در معماري معاصر كشورهاي در حال توسعه وجود دارد؛ ليكن در حوزه دستيابي به معماري باكيفيت دستاوردهاي قابل قبولي مشاهده نمي شود.

فاقد چكيده لاتين