پديد آورندگان :
معصومى، مهدى مركز گروه هاى خاص جانبازان , سروش، محمدرضا پژوهشكده مهندسى و علوم پزشكى جانبازان , مديريان، احسان پژوهشكده مهندسى و علوم پزشكى جانبازان
چكيده فارسي :
مقدمه. قطع عضو از ديدگاه توانبخشي نوعي نقص محسوب مي‌شود كه نتيجه و پيامد آن در فرد، ناتواني خواهد بود كه تحت تأثير عوامل اجتماعي و نوع فعاليت توانبخشي، كاهش يا افزايش پيدا مي‌كند. در صورت عدم ارائه خدمات مناسب و شرايط نامطلوب اجتماعي، ناتواني فرد به معلوليت مي‌انجامد.
مواد و روش ها. در اين مطالعه مقطعي 103 نفر از جانبازان قطع دو طرفه اندام فوقاني طي يك برنامه متمركز به مدت سه روز توسط يك نفر متخصص روانپزشكي با تجربه مورد معاينه قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافيك هر بيمار شامل جنس، سن، قد، وزن، تاريخ مجروحيت، وضعيت استفاده از پروتز به دقت ثبت شده و سپس معاينه كامل شامل ارزيابي وضعيت ظاهر، وضعيت خلق، وضعيت عاطفه، نوع تكلم، وضعيت ادراك، فرم تفكر و محتواي تفكر، وضعيت حافظه و جهت يابي صورت گرفته و سپس بر اساس IV DSM تشخيص بيماري در چهار محور ثبت شده و نمره عملكردي بيمار از 0 تا 100 توسط روانپزشك تعيين گرديد.
نتايج. از ميان جانبازان ويزيت شده 102 نفر مرد بوده و از زمان مجروحيت اين افراد بين 2/4 تا 25/9 سال گذشته بود (ميانگين 17/1 سال)؛ ميانگين سن جمعيت مورد مطالعه 37/5 سال و محدوده سني بين 15 تا 82 سال بود. 44/7% از جانبازان دو دست قطع سابقه مراجعه سرپايي به روانپزشك و سه نفر (2/9%) سابقه بستري در بخش‌هاي روانپزشكي را داشته‌اند؛ 41/7% از جانبازان خلق غير طبيعي داشته اند كه شايعترين آن خلق افسرده (29/1%) بود. عاطفه محدود شده در 16.5% و مختل شدن حافظه كوتاه مدت در 45/6% گزارش شد. در Axis I 52 نفر اختلال روانپزشكي داشته‌اند كه شايعترين آنها اختلال خلقي (18/4%) و اختلالات اضطرابي (14/6%) بود. وضعيت عملكردي بيمار توسط براساس محور 5DSM IV نيز نشان داد كه تنها 42/2% جانبازان نمره‌اي بين 100-91 كسب كرده‌اند. آناليز آماري رابطه معني داري بين وجود اختلال در محور يك DSM IV و سطح قطع اندام نشان نداد (P> 0.05).
نتيجه گيري. افسردگي، اضطراب و مشكلات ارتباط فردي و عملكرد روزانه بيمار، اين افراد را در معرض طرد اجتماعي، منزوي شدن و بي كاري قرار مي دهد. اين موضوع نياز به برنامه ريزي دقيق براي پشتيباني فيزيكي و رواني از اين جانبازان را نشان مي دهد.
چكيده لاتين :
Introduction. Amputation as a defect would result in personal disability which is widely affected by social and rehabilitative cares in case of insufficient social supports and services, it will finally lead to personal handicap.
Material and Methods. During a focused 3 day program, of total 140 bilateral upper limb amputees, 103 patients were visited by an expert psychiatrist. Demographic data (sex, age, level and date of injury) along with comprehensive psychiatric examination (appearance, mood, affect, speech, perception, form and content of thought, memory, orientation …) were documented. Final diagnosis of patients’ psychiatric status and their functional score (0-100) were also recorded.
Results. Except one, all of the visited amputees were men and had been injured 2.4 to 25.9 years before follow up (mean: 17.1 years). The mean age of the subjects at follow up was 37.5 y/o (15-82 y/o). 44.7% of the amputees reported a history of outpatient visit of a psychiatrist while 3 subjects had already been hospitalized due to psychiatric problems. Our visit revealed that 41.7% of the amputees had abnormal mood the most frequent was a depressive one (29.1%). Limited affect found in 16.3% and short term memory impairment reported in 45.6%. Axis I of psychiatric status examination showed that 50.5% of bilateral upper limb amputees suffer from psychiatric problems including mood disorders (33.9%) and anxiety disorders (30.1%). 42.5% of the patients had a functional score more than 90. Statistical analysis showed no relation between psychiatric disorders and level of amputation (p> 0.05).
Conclusion. Depression and anxiety, as a reflection of their interpersonal problem and physical disabilities, may lead to social isolation and handicap of bilateral upper imb mputees. A well organized psychiatric and social support is strongly recommended.
