پيش‌بيني تعهد زناشويي زنان بر اساس شيوه‌هاي دل‌بستگي، خود شفقتي و تحمل پريشاني

Prediction of women’s marital commitment based on their attachment styles, self-compassion and distress tolerance

ازدواج معمولاً اصلي‌ترين و مهم‌ترين زمينه‌اي است كه كاركرد و اثر صميميت و روابط اجتماعي رشد يافته در آن نمود پيدا مي‌كند و تعهد زناشويي برجسته‌ترين عاملي است كه مي‌تواند پايبندي به ازدواج را تضمين كند. پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني تعهد زناشويي بر اساس سبك‌هاي دل‌بستگي، خود شفقتي و تحمل پريشاني انجام شد. روش اين پژوهش توصيفي از نوع همبسـتگي اسـت. جامعه آماري زنان داراي مشكلات زناشويي مراجعه‌كننده به سراهاي محله پونك، صادقيه، مرزداران و فردوس شهر تهران در ماه‌هاي مرداد و شهريور سال 1396 بود. نمونه‌گيري به‌صورت در دسترس بود و تعداد 120 نفر از زنان مراجعه‌كننده به سراي محله‌هاي شهر تهران به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. براي سنجش سبك دل‌بستگي از آزمون دل‌بستگي هازن و شيور و همچنين براي سنجش تحمل پريشاني از مقياس تحمل پريشاني سيمونز و گاهر و تعهد زناشويي از پرسشنامه تعهد زناشويي آدامز و جونز و براي سنجش خود شفقتي از پرسشنامه خود شفقتي نف استفاده شد. براي تحليل يافته‌ها از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون خطي چندگانه استفاده شد و در همه مراحل پژوهش از نرم‌افزار آماري SPSS كمك گرفته شد. يافته‌ها نشان داد ميان سبك دل‌بستگي، تحمل پريشاني و خود شفقتي با تعهد زناشويي همبستگي معني‌دار وجود دارد (0.05>P). شاخص R2adj«ضريب تعيين چندگانه اصلاح‌شده» نشان داد كه مؤلفه‌هاي پيش‌بين پژوهش از توان 82 % پيش‌بيني تعهد زناشويي برخوردارند. با توجه به يافته‌هاي به‌دست‌آمده مي‌توان نتيجه گرفت كه افراد داراي سبك دل‌بستگي ايمن داراي تعهد شخصي بالايي نسبت به همسر خود و ازدواجشان باشند و انعطاف‌پذيري هيجاني و آرامش به‌دست‌آمده از خود شفقتي باعث ارائه پاسخ‌هاي سازنده در مقابل تعارضات زندگي مي‌شود كه بازده آن بهبود روابط زوجين، تعهد و صميميت است. همچنين كساني كه داراي تحمل پريشاني بيشتر با مشكلات و مسائل زندگي زناشويي كنار مي‌آيند و درنتيجه سطح تعهد زناشويي در آن‌ها بالاتر است.

Marriage is usually the most important ground for the manifestation of intimacy and developed social interactions. Moreover, marital commitment is the most important factor that can guarantee adherence to this marital contract. The present study aimed at predicting marital commitment based on attachment styles, self-compassion and distress tolerance. The study had a descriptive correlational research design. The statistical population of the study included the women who were suffering from marital issues and had already referred to Tehran’s neighborhoods located in Pounak, Sadeghiyeh, Marzdaran, and Ferdous districts during August and September of 1396. 120 women were selected as the sample through convenience sampling. The four instruments of Hazen and Shaver Attachment Tests, Distress Tolerance Scale (DTS) by Simons and Gahar, Marital Commitment Scale by Adams and Jones and Self-ability Questionnaire were administered to the participants to measure their attachment styles, distress tolerance, marital commitment and self-compassion. The gathered data were analyzed through running Pearson correlation and multiple linear regression on SPSS. The findings indicated a significant relationship between attachment style, distress tolerance and self-compassion on the one hand and marital commitment on the other hand (p<0.05). The results of multiple regression also indicated that the predictors could predict 82 percent of the variance in the dependent variable, namely, marital commitment. It can be concluded that the people with secure attachment style have a higher rate of commitment to their partner. In addition, their emotional flexibility can also lead to constructive reactions to domestic conflicts. Consequently, their relationships improve and result in a higher degree of commitment and intimacy. Moreover, the people with higher rates of distress tolerance better deal with life conflicts and enjoy more commitment to domestic life.