بررسي و تحليل مكتب اكسپرسيونيسم در رمان ارميا از رضا اميرخاني

هنر قرن بيستم را به گونه اي عام اكسپرسيونيسم ناميده اند كه در سال هاي جنگ جهاني اول به اوج خود رسيد. در اين مكتب نويسنده بر آن است تا احساسات دروني خود را در پاسخ به واقعيت بيروني منعكس كند. هستۀ مركزي داستان هاي اكسپرسيونيستي انسان است. انساني كه در جست وجوي بهشت گمشده خويش، در مقابل ظلم و تجاوز مي ايستد. اين مبارزه و پايداري مي تواند آثار اكسپرسيونيستي را تحت عنوان ادبيات مقاومت قرار دهد. رضا اميرخاني، نويسنده جواني است كه آثار وي در حوزه ادبيات مقاومت قرار دارد. در آثار وي همچون داستان هاي اكسپرسيونيستي انسان مبارز هسته مركزي داستان است. اين آثار كه در قالب رمان مدرن نگاشته شده اند و نويسنده با درهم شكستن برخي از قراردادهاي سنتي داستان نويسي ايراني، از تكنيك هاي مدرن در پيشبرد داستان بهره برده است. در رمان ارميا، شخصيت جوان و جوياي عدالت داستان به كمك هم رزمانش در پي مبارزه با ظلم و دگرگوني دنياي فعلي است تا بتواند جامعه ايده آل مدّنظر اكسپرسيونيسم را پايه ريزي كند. مخالفت با نسل گذشته (پدر و مادر)، رد عقايد مادي گرايانه اطرافيان و نفي مدرنيته و قالب هاي سنتي با هم، بيان احساسات دروني شخصيت ها و فشار اجتماعي حاكم بر زندگي آنها در رمان ارميا، همگي نشان دهنده تأثير پذيرفتن اميرخاني از مكتب اكسپرسيونيسم است.