طراحي الگوي خط‌مشي‌گذاري درآموزش و پرورش ايران با رويكرد قابليت

طرفداران رويكرد تفسيري، خط مشي گذاري را فراتر از كاررسمي دولت و در بردارنده گفتمان ها و رويكردها مي دانند. در رويكرد قابليت «آمارتيا سن»(گفتمان جديد توسعه انساني) انسان موجودي مختار و داراي نقش عامليت است. عامليت انساني توسط نظام هاي آموزش و پرورش فعليت مي يايد وموجب شكوفايي قابليت هاي چند گانه و بالقوه انساني مي شود كه در نظام آموزشي كشور مشاهده نمي شود. لذا مسئله اين تحقيق عدم شكوفايي قابليت هاي چند گانه انساني در آموزش و پرورش ايران و هدف اصلي دستيابي به الگويي براي خط مشي گذاري با رويكرد قابليت  است. روش پژوهش، كيفي و با استفاده از استراتژي داده بنياد (رويكرد گليزري) است. يافته ها نشان مي دهد كه خط مشي گذاري با رويكرد قابليت، مستلزم به كار گيري الگوي خط مشي گذاري با عناصر رويكرد قابليت به عنوان محتوي خط مشي ها است . در اين الگو، تجلي نظام خط مشي گذاري شوراي عالي آموزش و پرورش است كه با نهادهاي فراقوه اي و قواي سه گانه، خانواده ها، نهادهاي مدني و بخش خصوصي تعامل دارد و با توجه به  آزادي هاي مورد نياز، براي تحقق بخشيدن به توسعه قابليت ها و تبديل آن ها به كاركرد ها درچارچوب فرهنگ و نظام ارزشي فعاليت مي كند.