سينماي ملي در سوداي جهاني شدن(پژوهشي در باب چالش هاي جهاني شدن انگاره هاي نمايشي سينماي ايران)

Iranian National cinema and the Rage of Globalization

جهاني شدن،برآيند عملكرد نيروهاي فكري متعارض در متن گفتار غالبي به نام مدرنيته است.بررسي ديدگاه هاي مرتبط با اين روند غالبا مويد نوعي مواجهه،تعارض و گاه حتي استحاله"امر ملي"در مفهوم "جهاني"است.اين در حالي است كه جلوه فرهنگي سينماي ايران،انگاره اي همچنان مخدوش و فاقد ظرفيت هاي متعارف لازم براي جهاني شدن است.مي توان مجموعه چالش هاي جهاني شدن سينماي ايران را در قالب مولفه هايي نظير مديريت و سياست گذاري كلان،نقش هنرمند و نگره فرهنگي او و همچنين كالبد شكافي زيرساخت هاي فرهنگي موجود مطرح نمود.پژوهش حاضر با رويكردي آسيب شناسانه به چالش هاي فوق،راهكارهاي عملياتي شدن ايده هايي را مطرح مي كند؛توليد انبوه،همسويي با جريان مدرنيته و تلاش براي احياي مناسبات بينا فرهنگي از مهم ترين آنهاست.علاوه بر اين،كشف شاخص هاي توسعه اقتصادي سينماي جهان سوم نيز يكي از اهداف اصلي پروژه مذكور محسوب مي شود.توجه به شاخص هاي كمّي سينماي جنوب شرق آسيا و نظام توليد باليوودي مي تواند دانش منطقه اي لازم براي همسويي با مولفه هاي جهاني فيلم را ارتقا بخشد.سينماي ايران براي اثبات و ابقاي خود در ذائقه مصرفي تماشاگران جهاني گريزي از هماوايي منصفانه و معقول با گفتمان مذكور ندارد.