تبيين اهداف راهبردي و سياست‌هاي مديريت تنوع قومي در جمهوري اسلامي ايران

امروزه بيشتر كشورهاي جهان از لحاظ تركيب گروه‌هاي زباني، مذهبي و قومي در وضعيت ناهمگن و متنوعي به سر مي‌برند. عدم تجانس حاصل از تنوع قومي در كشورها سؤالات اساسي را درباره نحوه پاسخگويي به مسائل ناشي از اين تنوع و سياستگذاري قومي مناسب مطرح ساخته است. كشور ايران نيز از جمله كشورهايي به شمار مي‌رود كه همواره تنوع قومي داشته و سياست قومي گوناگوني را در دوره‌هاي مختلف تجربه كرده است. بررسي تاريخچه تنوع قومي در ايران به‌ويژه در دوره معاصر نشان مي‌دهد اين مسئله يكي از بسترهاي بهره‌گيري نخبگان قومي و كشورهاي معارض براي فشار به حكومت‌هاي ايران در دوره معاصر بوده و هست. اين مقاله تلاش دارد با بهره‌گيري از مدل سياستگذاري عمومي بروس اسميت و به كارگيري رويكرد كيفي پژوهش مبتني بر روش تحقيق تحليل مضمون، مسئله تنوع قومي و سياست‌هاي جاري مرتبط با آن در نظام جمهوري اسلامي ايران را بررسي نمايد. نتايج كدگذاري‌هاي كيفي انجام شده بيانگر آن است كه سياست‌هاي عمومي نظير تمركززدايي در سياستگذاري، كادرسازي از ميان اقوام، تقويت نظارت بر دستگاه‌هاي متولّي و اعمال تبعيض مثبت به نفع اقوام در بهبود آسيب‌هاي وضع موجود و تحقّق اهداف راهبردي مديريت تنوع قومي به ويژه محتواي اسناد بالادستي و قانون اساسي كشور تأثيرگذار است.