نقش جنس و نقش هاي جنسيتي بر خود كارآمدي رياضي

هدف اصلي اين پژوهش بررسي نقش جنس و نقش هاي جنسيتي در خود كارآمدي رياضي است. روش تحقيق از نوع علي- مقايسه اي است. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان سال اول دبيرستان هاي شهرستان سقز است كه در سال تحصيلي 90-89، بر حسب آمار ارائه شده 4075 مي باشند. نمونه آماري تحقيق با حجم 200 نفر (100 نفر دختر و 100 پسر) به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چند مرحله اي انتخاب گرديد. براي گردآوري اطلاعات از دو پرسشنامه استاندارد استفاده شد. پرسشنامه نقش جنسيتي «بم» كه ميزان پايايي براي آن از طريق ضريب آلفاي كرونباخ (76/0) به دست آمد. براي اندازه گيري خودكارآمدي رياضي از پرسشنامه (KD-RIS) استفاده شد. پايايي اين آزمون نيز 86/0 به دست آمد. براي تجزيه و تحليل داده ها از ميانگين، انحراف معيار، t مستقل، تحليل واريانس دو طرفه استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي و آمار استنباطي از قبيل ميانگين، انحراف معيار، t مستقل، تحليل واريانس دو طرفه استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه جنس موجب تفاوت در ميزان خودكارآمدي رياضي نمي شود(0/56=p) ، نقش جنسيتي موجب تفاوت در ميزان خودكارآمدي رياضي است(0/01>p) همچنين فرضيه مربوط به نقش تعامل جنس و نقش جنسيتي در ميزان خودكارآمدي رياضي رد شد(0/31=p). بنابراين مي توان بيان كرد كه آندروژني و خودكارآمدي دو تا خصوصيت مثبت هستند كه مي توانند همديگر را پيش بيني كنند يعني با احتمال زياد مي توان گفت افراد آندروژني نسبت به ساير گروه هاي (مردانگي، زنانگي) احتمالا در تكميل تحصيلات به خصوص در رشته هاي مرتبط با رياضيات موفق تر خواهند بود.