عنوان مقاله :
درآمدي برساحت روايت ايراني‌وجايگاه‌روايت‌غربي‌درسينماي ايران
عنوان به زبان ديگر :
An Introduction to Iranian Narration and Imitation of Western Narration in Iranian Cinema
پديد آورندگان :
زارعي، اسداله دانشگاه علم وفرهنگ , بني اردلان، اسماعيل دانشگاه هنر تهران , نامجو، عباس دانشگاه علم وفرهنگ
كليدواژه :
سينماي ايران , روايت غربي , روايت ايراني , روايت شناسي
چكيده فارسي :
بيان مسئله:روايت‌شناسي و رويكردهاي متنوع آن در چند دهة اخير و گسترش بلامنازع اين دانش جديد به هنرهاي نمايشي و تصويري لزوم پرداختن به آرا و افكار صاحب‌نظران غرب در اين زمينه را از يك‌سو و جستجو در سنن و مواريث روايت در آثار و ادبيات كهن ايراني را از سوي ديگر ايجاب مي‌كند. مقايسة اين دو مقوله از حيث نگاه به ساحت و موجوديت انسان و هستي‌شناسي آنها در حكمت ايراني و جهان‌بيني غربي به مثابه اركان و زيربناي اين دو نوع روايت‌پردازي ضرورت مي‌يابد. لذا با توجه به اهميت و وسعت اين مقوله در روايت‌هاي تصويري به ويژه سينماي ايران، در اين مقاله به طرح اين موضوع و چند‌وچون آن مي‌پردازيم، زيرا براي آنكه سينمايي ريشه‌دار و اصيل و خاص داشته باشيم، بهتر آن است كه به مقولة روايت ايراني كه پيشينه‌اي كهن و غني دارد، تسلط داشته باشيم.
هدف:آيا آنچه به عنوان روايت داستاني بر پردة سينماي ايران به نمايش درمي‌آيد، نمايانگر حكمت و هستي‌شناسي ايراني در روايت است و يا روايت‌هاي سينماي ايران تقليدي از شيوه‌هاي روايت‌گري و الگوهاي سينماي غرب است؟ با طرح اين پرسش به چالش‌هاي انسان‌شناختي و هستي‌شناختي موجود در اين دو نوع روايت مي‌پردازيم و با قياس ضمني دو نوع روايت ايراني و روايت غربي براي پيدا‌كردن تفاوت‌ها و تقابل‌ها و در مرحلة بعد رسيدن به تعاريفي از روايت ايراني و تعيين جايگاه آن در مقولة روايت‌شناسي مي‌رسيم و اين مهم را به عنوان مقدمه و پيش‌درآمد روايت‌شناسي ايراني مطرح مي‌كنيم.
روش تحقيق:اين مقاله با رويكرد تحليلي توصيفي نگاشته شده و از مستندات نظري بهره گرفته است.
نتيجه‌گيري:بخشي از نتايجي كه در اين مقاله به آن اشاره مي‌شود، اين است كه به نظر مي‌رسد آنچه بر پردة سينماي ايران در قالب روايت‌هاي تصويري مي‌بينيم، اغلب تقليد از روايت ادبي و تصويري غرب است و جز معدودي از سينماگران، اغلب فيلم‌سازان ايراني از سنن، الگوها و شيوة روايت ايراني مبتني بر روح و حكمت روايت ايراني غافل مانده‌اند. بنابراين بهتر است كه سنن و مواريث ادبي و روايي خود را بازشناسي كنيم تا بتوانيم سينمايي را با تكيه بر هستي‌شناسي ايراني كه از حكمت ديرينة ايراني اسلامي نشئت گرفته به منصة ظهور برسانيم.
چكيده لاتين :
Statement of the Problem: Narratology and its various approaches in the past few decades and the expansion of this new knowledge to the theatrical and visual arts necessitates the addressing of Western scholars` views in this field and a search for the traditions of the narratives in the Iranian works and literature. Comparing these two categories from the anthropological and ontological point of view in the Iranian and Western Weltanschauung is necessary as the basis of these two types of narrations. Therefore, considering the importance and scope of this category in the visual narratives, especially the Iranian cinema, this article has focused on this subject and its causes and reasons. In order to have a rooted and original cinema, it is better to first consider the category of Iranian narration with its ancient and rich history.
Purpose: Considering whatever is displayed as a fictional narratives in the Iranian cinema, does it represent the Iranian philosophy and ontology in the narratives? Are the narrations of Iranian cinema an imitation of the Western narrations and the cinematographic patterns? Proposing these basic questions, the anthropological and ontological challenges of these two types of narratives have been addressed. Through implicit comparison of two types of Iranian and Western narratives, it was tried to find differences and oppositions. Moreover in the next stage, it has been tried to propose definitions regarding Iranian narratives and determine its position in the narratology. This was considered as an introduction to the Iranian narratology.
Research methodology: This article has been written with a descriptive analytical approach through theoretical documentations.
Conclusion: It seems that what is observed in Iranian cinema in the form of visual narratives is often an imitation of the western literary and visual narratives. Except for a few movie makers, most of the Iranian filmmakers have lost sight of the traditions, patterns, and styles of Iranian narratives being based on the spirit and philosophy of the Iranian narratives. In order to have a cinema with its own identity and narration of the human being and the world, the literary and narratives traditions should be recognized, so that a cinema based on the Iranian ontology that has been originated from the ancient Iranian Islamic philosophy, is resulted.
