تأثير تمرينات تداومي هوازي و تناوبي با شدت بالا بر رزيستين و مقاومت به انسولين در رت هاي ديابتي نوع دو

Effect of continuous aerobic training versus high intensity interval training on Resistin and insulin resistance in type 2 diabetic rats

مقدمه: بافت چربي پپتيدهايي را توليد و ترشح مي كند كه در فرايندهاي مختلف در بدن از جمله مقاومت به انسولين نقش دارند. هدف از اين تحقيق بررسي تاثير هشت هفته تمرين تداومي هوازي و تناوبي با شدت بالا بر سطوح رزيستين، انسولين و مقاومت به انسولين در رت هاي نر ويستار ديابتي نوع-2 بود. روش بررسي: در اين تحقيق تجربي، ابتدا 24 رت نژاد ويستار طي هفت ماه به ديابت نوع دو مبتلا شدند. در مرحله بعد، پس از آشناسازي با فضاي تمرين، رتها به صورت تصادفي به سه گروه مساوي 6 تايي كنترل، تداومي (20 دقيقه، 60 درصد سرعت بيشينه) و تناوبي شديد (2 دقيقه فعاليت با 80٪ سرعت بيشينه، 2 دقيقه ريكاوري با 30٪ سرعت بيشينه) تقسيم شدند و به مدت هشت هفته و به صورت پنج روز در هفته تمرين داده شدند. بيان ژن رزيستن در بافت چربي احشايي و سطح پلاسمايي انسولين و گلوكز قبل و بعد از هشت هفته اندازه گيري شد. از نرم افزار16 SPSS v جهت اجراي آنواي يك طرفه در سطح معناداري كمتر از 0105 براي تحليل آماري داده ها استفاده شد. نتايج: تفاوت ميانگين هاي قبل و بعد از دوره تمرين صرف نظر از نوع آن در انسولين ( 0/024=P)، گلوكز ( 0/037=P)، مقاومت به انسولين ( 0/001=P) و بيان ژني رزيستين ( 0/009=P) از نظر آماري معني دار بود. تمرينات تناوبي منجر به تغييرات معني دار در همه فاكتورهاي غير از بيان ژني رزيستين شد ( 0/05>P). بين تغييرات مقاومت به انسولين و بيان ژن رزيستين ارتباط معني داري وجود داشت ( 0/63= P= 0/005 ، r ) نتيجه گيري: تحقيق حاضر نشان داد تمرين ورزشي عامل موثري بر مقاومت به انسولين و فاكتورهاي مرتبط در ديابت مي باشد و رزيسين نيز بر اين فرايند موثر مي باشد ولي به نظر مي رسد داشتن تمرين منظم ورزشي عامل مهم تري از نوع آن براي تاثيرگذاري بر بيان رزيستين باشد.

Introduction: The adipose tissue produces and releases peptides that contributes to various processes in body, including insulin resistance. The aim of this study was to investigate the effect of eight weeks of continuous aerobic training versus high intensity interval training on Resistin and insulin levels and insulin resistance in type 2 diabetic male wistar rats. Methods: In this experimental research, twenty-four Wistar rats became diabetic in seven months. In next phase, after introducing the training environment, Wistar rats were randomly assigned into three equal groups of six each: control, continuous (20 minutes, 60% maximum speed) and intense interval (2 minutes of activity with 80% maximum speed, 2 minutes recovery with 30% maximum speed). The rats trained five times a week for eight weeks. Resistin gene expression and plasma insulin and glucose levels were measured before and after eight weeks. One-way ANOVA was carried out at P<0.05 for statistical analysis using SPSS software version16. Results: Regardless the type of training, differences between pre and post training results was statistically significant for insulin (P=0.024), glucose (P=0.037), insulin resistance (P=0.001) and Resistin (P=0.009). Interval training leads to the significant changes in all factors except the Resistin gene expression (P<0.05). There was a significant relationship between changes in insulin resistance and Resistin gene expression (P=0.005, r=0.63). Conclusion: The results of this study showed that training is an effective factor in insulin resistance process and related factors in diabetes, and Resistin also play a role in this process, but it seems that regular training is more important factor than its type to change the Expression of Resistin.