مقايسه تأثير آموزش به بيمار با يا بدون مشاركت خانواده بر پيروي از رژيم درماني در مبتلايان به نارسايي مزمن قلبي

Comparing the Effect of the Patient Education with or without Participation of Family on Adherence to Treatment Regimen in Patients with Chronic Heart Failure

مقدمه: تبعيت از رژيم درماني، چالشي مهم براي مبتلايان به نارسايي مزمن قلبي است. اين بيماران در صورت پيروي نكردن از رژيم درماني با نتايج نامطلوب سلامتي مواجه مي‌شوند. با توجه به اينكه انجام مداخلاتي همچون آموزش به منظور بهبود تبعيت از رژيم‌هاي درماني جايگاه خاصي دارد، اين مطالعه با هدف مقايسه تأثير آموزش به بيمار با يا بدون مشاركت خانواده او انجام شده است تا تأثير اين آموزش را بر تبعيت از رژيم درماني در مبتلايان به نارسايي مزمن قلبي بررسي كند. روش كار: در اين مطالعه نيمه‌تجربي، از ميان افراد مراجعه‌كننده به درمانگاه قلب بيمارستان فرشچيان همدان، تعداد 60 بيمار مبتلا به نارسايي مزمن قلبي به‌صورت دردسترس انتخاب شد. سپس به‌صورت تصادفي به دو گروه 30 نفر بيمار و خانواده، و 30 نفر بيمار به‌تنهايي تقسيم شدند. آموزش طي 6 جلسه 30 دقيقه‌اي و به‌طور يكسان در هر دو گروه اجرا شد. اطلاعات با پرسش‌نامه محقق‌ساخته، قبل و شش هفته پس از آموزش، جمع‌آوري، و با نرم‌افزارSPSS نسخه 16 تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: هر دو گروه پيش از آموزش، از نظر ميزان پيروي از رژيم درماني اختلاف آماري معني‌داري با يكديگر نداشتند (0/05P). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد آموزش به بيمار با مشاركت خانواده در مقايسه با آموزش فردي به شخص بيمار، در بهبود روند پيروي از رژيم درماني مؤثرتر است. ازاين‌رو توصيه مي‌شود مداخلات آموزشي مربوط به برنامه درماني در بيماران مبتلا به نارسايي مزمن قلبي، با مشاركت خانواده‌ها انجام شود.

Introduction: Adherence to treatment programs is a major challenge in patients with chronic heart failure. In the event of non-compliance, these patients will be associated with adverse health outcomes. Since the interventions such as training to improve adherence to health regimens have a special place, this study aimed to compare the effect of the patients’ education with or without their families’ participation, to evaluate the effect of this education on adherence to the treatment regimen in patients with chronic heart failure. Methods: In this quasi-experimental study, 60 patients with chronic heart failure were selected from those referred to the heart clinic of Farshchian Hospital in Hamadan, Iran. The subjects were randomly divided into two groups of 30 patients and their families and 30 patients alone. The training was performed in six 30-minutes sessions with same conditions in both groups. Information was collected using questionnaire before and six weeks after the intervention, and analyzed using SPSS 16. Results: Before training, the two groups had no significant deference in the rate of adherence to the treatment regimen (P>0.05). After training, the rate of adherence to the treatment regimen in the patients’ education group with family participation was higher than the patients’ education group alone (P <0.05). Conclusion: According to the results, it seems that patient education with family participation is more effective than patient education alone. Therefore, educational interventions related to the treatment program in chronic heart failure patients with family participation are recomended