عنوان مقاله :
تأثير قصههاي قرآني بر خودپندارۀ كودكان دبستاني
عنوان به زبان ديگر :
The Effect of Quranic Stories on School-Age Children’s Self-Concept
پديد آورندگان :
حجتي، حميد دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي - دانشكدۀ پرستاري و مامايي، تهران ، ايران , غلامي، سارا دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي - دانشكدۀ پرستاري و مامايي، تهران ، ايران
كليدواژه :
قصههاي قرآني , خودپنداره , كودكان دبستاني
چكيده فارسي :
مقدمه: اين مطالعه با هدف بررسي تأثير قصههاي قرآني بر خودپندارۀ كودكان دبستاني انجام شد.
مواد و روش‌ها: اين مطالعه يك طرح تجربي كلاسيك از نوع پيش‌آزمون - پس‌آزمون با دو گروه مداخله و كنترل بود كه به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده در شهرستان گنبدكاووس انجام شد. جامعۀ پژوهش شامل 60 كودك دبستاني 7 تا 12 ساله بود. 8 جلسۀ قصه‌گويي (هفته‌اي دو جلسۀ 60 دقيقهاي) براي گروه مداخله برگزار شد. آزمودني‌ها ابزار خودپندارۀ پيرز هريس را در دو نوبت تكميل كردند. دادهها با آزمون تي مستقل و تي زوجي و نرم‌افزار آماري 16 SPSS تجزيه‌وتحليل شد.
يافته‌ها: خودپندارۀ كلي در گروه كنترل (57/4 ±20/57) و در گروه آزمون (3/85 ±62/63) بود كه اختلاف آن معني‌دار است (0/001=p). بر اساس آزمون تي مستقل بين هيچ‌كدام از ابعاد خودپندارۀ كودكان در دو گروه تفاوت معناداري وجود نداشت؛ ولي اختلاف ميانگين ابعاد خودپندارۀ كودكان در دو گروه معني‌دار بود. همچنين بين خودپندارۀ كودكان گروه كنترل در جلسات قبل و بعد از قصه‌گويي تفاوت معني‌دار وجود نداشت (0/31= p)؛ ولي اين تفاوت در خودپندارۀ كودكان گروه آزمون معني‌دار بود (0/005>P).
نتيجه‌گيري: خودپندارۀ كودكان گروه قصۀ قرآني افزايش يافت؛ بنابراين مي‌توان گفت مداخلۀ قصه‌گويي بر ميزان خودپندارۀ كودكان دبستاني تأثير دارد. قصههاي قرآني باعث مثبت شدن شناخت كودكان از خود و درنتيجه سلامت روان آنان ميشود.
چكيده لاتين :
Introduction: This study aimed to investigate the effect of Quranic stories on school-age children’s self-concept.
Methods: This study was conducted as a pretest-posttest experimental design on 60 primary school children aged 7-12 years old in the city of Gonbad-e-Kavos in 2017, who were assigned to two groups of intervention and control through simple random sampling. The intervention group received eight sessions of storytelling (two sessions per week for 60 minutes). The participants completed the Piers-Harris Children's Self-Concept Scale twice. The data were analyzed though SPSS 16 and using independent t-test and paired t-test.
Result: Based on the results, overall self-concept was 57.20 ± 4.57 in the control group and 62.63 + 3.85 in the intervention group, which shows a significant difference (p=0.001). Independent t-test showed no significant difference among the dimensions of self-concept scale in the intervention and control groups. However, independent t-test showed a significant difference between the mean of self-concept dimensions of school-age children in the intervention group and that in the control group. Also, there was no significant difference in the self-concept of children before and after the storytelling in the control group (p=0.31), but there was a significant difference in the children’ self-concept before and after the storytelling sessions in the intervention group (p <0.005).
Conclusion: Self-concept increased in the group receiving Quranic storytelling. Therefore, it can be said that storytelling intervention influenced the level of self-concept of school-age children. The Quranic stories make children aware of themselves and lead to their good mental health.
