بهبود عملكرد عناصر معماري زمينه گرا در معماري گيلان و بازآفريني آن در ساختارهاي امروزي با استفاده از تكنولوژي نانو

فاقد عنوان و چكيده لاتين

اقليم و چشم انداز بومي يك منطقه در طول زمان به مثابه شالوده طراحي محيط انسان ساخت ايفاي نقش كرده است. معماري بومي گيلان به عنوان الگويي مناسب در راستاي رويكرد پايداري، با ويژگي هماهنگي و تلفيق بنا با طبيعت، كه حاصل عوامل مختلف اقليمي، اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و غيره است، بيشترين تأثير را از اقليم و طبيعت پيرامون خود پذيرفته و از مصالح مورد استفاده تا فرم كلي بنا تحت تأثير محيط پيرامون است. امروزه شاهد آن هستيم كه بسياري از ويژگي هاي معماري بومي به دليل ضعف و يا محدوديت هايي كه در ويژگي هاي مصالح و ساختار بوم آورد منطقه وجود داشته است، كمتر مورد استفاده قرار مي گيرد و يا در برخي موارد كاملا حذف شده است كه سبب عدم هماهنگي بين محيط مصنوع و زمينه شده است. لذا در اين مقاله سعي بر اين شده است پس از معرفي خصوصيات اقليمي، به تأثير اقليم بر شكل گيري فضاها و عناصر معماري اين منطقه پرداخته شده و معماري بومي گيلان را با توجه به زمينه و پايداري محيط بررسي نماييم. سپس با توجه به كمك شايان تكنولوژي نانو در عرصه بهبود ويژگي هاي مطلوب مصالح، با تغيير در ساختار مصالح بوم آورد به ارتقاي كيفي آن ها پرداخته و با استفاده مجدد اين عناصر در ساخت و سازهاي امروزي با توجه به نيازهاي كنوني، در راستاي تلفيق معماري امروزي با زمينه اقليمي موجود، گام برداريم. بدين منظور با استفاده از روش تحقيق تحليلي-تفسيري و به كمك جمع آوري اسناد و مطالعات كتابخانه اي، با تحليل نقش فناوري نانو در بهبود خواص مواد و مقايسه كيفي ويژگي ها و نقاط قوت و ضعف مصالح زمينه گر، راهكارهايي جهت افزايش توان عملكردي آن ها در راستاي افزايش طول عمر ساختمان و بهينه سازي مصرف انرژي و تلفيق هرچه بيشتر معماري گيلان با زمينه آن ارائه گرديده است.