تبعيت فرم از داده: معماري زمينه گرا در عصر ديجيتال

فاقد عنوان و چكيده لاتين

با توجه به انفجار اطلاعات در جهان ديجيتال كنوني، اهميت داده پردازي در فرآيند طراحي معماري و مصورسازي اين اطلاعات در قالب دياگرام هاي مفهومي و كاربردي پوشيده نيست. گسترش اين تقاضاها تا حدي است كه برخي دفاتر طراحي پيش رو، جستجوي فرم نهايي كار خود را تا جاي ممكن از مسير بررسي داده ها و اطلاعات پروژه و تحليل دياگرام ها، نمودارها، كانتورهاي نيرو و تنش و گراديان ها قرار داده و از اين طريق مي كوشند با بهره گيري از ابزارهاي مختلف رايانه اي در راستاي مفهوم «تبعيت فرم از داده» قرار گيرند. همچنين براي تعريف ارتباط معماري ديجيتال و معماري زمينه گرا، معماري عصر ديجيتال و طبيعت را ناگزير از برقراري يك تعامل متقابل در سطح «همزيستي» مي خوانيم؛ و از دو منظر به ارتباط معماري ديجيتال و زمينه گرايي مي پردازيم. جنبه نخست با توجه به نياز معماري زمينه گرا به تأمين نگاهي كل نگر، روش طراحي كارايي محور ديجيتال را واجد نگاهي جامع و يكپارچه مي داند و مي كوشد اين روش را به عنوان فرآيندي كه در آن با بهره مندي از ابزار ديجيتال «تبعيت فرم از داده» (داده هاي به دست آمده يا اصول و ضوابط) روي مي دهد معرفي كند. جنبه دوم نيز با توجه به ضرورت تعامل سازنده ميان ساختمان، مردم و محيط در معماري زمينه گرا بر ماهيت تعاملي روش هاي طراحي معماري ديجيتال و نقش پوسته هاي معماري به مثابه نمايشگرهاي الكترونيكي و روش هاي مصورسازي اطلاعات و رسم دياگرام تكيه مي كند. در پايان، اين مقاله پس از مرور و تحليل مطالعات و پژوهش هاي به عمل آمده در اين حوزه به طرح چهارچوب طراحي نويني مي پردازد كه در آن با كمك روش هاي رايانشي، مجموعه داده هاي به دست آمده از زمينه را در فرآيندي الگوريتميك به فرم مناسب مبدل مي سازد و با ذكر چند مثال و ارائه پيشنهاد اين روش طراحي را تبيين مي كند.