تأثير و ماندگاري خستگي عضلات اندام تحتاني بر زمان رسيدن به پايداري در پرش فرود تك پاي مردان بزرگسال هندباليست ليگ برتر ايران

The Effect and Perdurability of Fatigue of Lower Extremity Muscles on the Time to Stabilization at a Single-Leg Jump Landing in Adult Men Iranian Handball Super League Players

مقدمه: افزايش زمان رسيدن به پايداري، منجر به بروز آسيب مي‌شود. بنابراين، اهميت خستگي در موضوع آسيب و بررسي ارتباط آن با زمان رسيدن به پايداري، مي‌تواند نتايج مفيدي را به همراه داشته باشد. هدف از انجام مطالعه‌ حاضر، بررسي تأثير و ماندگاري خستگي عضلات اندام تحتاني در مفاصل بر زمان رسيدن به پايداري در حركت پرش فرود در مردان هندباليست‌ بود. مواد و روش‌ها: 10 هندباليست ليگ برتر ايران كه در سال 1394 در ليگ حضور داشتند، در اين پژوهش شركت كردند. سه تكرار براي پاي فرود در نظر گرفته شد و داده‌هاي نيروهاي عكس‌العمل زمين از لحظه‌ تماس با صفحه نيرو به مدت 20 ثانيه ثبت گرديد. خستگي عضلات مفاصل ران، زانو و مچ پا به فاصله 24 ساعت براي هر مفصل مورد سنجش قرار گرفت. سپس آزمودني‌ها حركت پرش فرود را در دو نوبت، بلافاصله و پس از 10 دقيقه از پروتكل خستگي انجام دادند. زمان رسيدن به پايداري نيز در دو جهت قدامي- خلفي و داخلي- خارجي محاسبه گرديد. آزمون Shapiro-Wilk جهت بررسي نرمال بودن و آزمون‌هاي Repeated measures ANOVA و Bonferroni براي ارزيابي فرضيه‌هاي تحقيق مورد استفاده قرار گرفت. يافته‌ها: تفاوت معني‌داري بين زمان رسيدن به پايداري در عضلات اينورتور و اورتور مفصل مچ پا در راستاي قدامي- خلفي در شرايط مختلف (قبل از خستگي، بلافاصله بعد از خستگي و ده دقيقه پس از خستگي) وجود داشت (0/001 > P)، اما در راستاي داخلي- خارجي نتايج معني‌داري يافت نشد (0/650 = P). همچنين، اختلاف معني‌داري بين زمان رسيدن به پايداري در عضلات فلكسور و اكستنسور مفصل زانو در راستاي قدامي- خلفي و در شرايط مختلف مشاهده گرديد (0/003 = P)، اما اين يافته‌ها در راستاي داخلي- خارجي مفصل زانو معني‌دار نبود (0/228 = P). بين زمان رسيدن به پايداري در عضلات ابداكتور و اداكتور مفصل ران، در راستاي قدامي- خلفي (0/51 = P) و داخلي- خارجي (0/343 = P) تفاوت معني‌داري يافت نشد. نتيجه‌گيري: خستگي عضلات اندام تحتاني، منجر به افزايش زمان رسيدن به پايداري و افزايش نيروي وارد شده بر پا مي‌شود و ممكن است باعث آسيب شود. با طراحي و گنجاندن برنامه‌هاي تمريني استقامتي ويژه، شايد بتوان زمان رسيدن به پايداري در حركات پرش فرود را به حداقل رساند و در نتيجه، خطر بروز آسيب را كاهش داد.

Introduction: Increase in the time to stabilization (TTS) can lead to injury. Therefore, the assessment of fatigue in context of injury and its relationship with time to stabilization can be useful. The aim of this study was assessment of the effect and perdurability of fatigue of lower extremity muscles on time to stabilization at a single-leg jump landing in adult men Iranian handball super league players. Materials and Methods: Ten male Iranian super league handball players (during the super league year 2014-2015) participated in this study. Three repetitions were considered for the landing leg, and ground reaction forces were recorded for 20 seconds from touching instance force plate. Fatigue of hip, knee, and ankle joint muscles was conducted at 24-hour intervals using isokinetic dynamometer device. Afterwards, the participants carried out jump-landing movement in two session, immediately and 10 minutes after fatigue protocol. Time to stabilization was measured in anterior-posterior and medio-lateral directions. Shapiro-Wilks test was used to assess normality of the data, and repeated measures analysis of variances (ANOVA) and Bonferroni tests were used to evaluate the research hypotheses. Results: The repeated measures ANOVA showed a significant difference in time to stabilization between different conditions (pre, immediate, and 10 minutes after fatigue protocol of invertor and evertor muscles) in anterior-posterior direction (P < 0.001); but there was no significant difference in medio-lateral direction (P = 0.650). There was also a significant difference in time to stabilization of anterior-posterior direction between different conditions (P = 0.003) after fatigue protocol of flexor-extensor knee joint; but there was no significant difference in medio-lateral direction (P = 0.228). Time to stabilization did not show significant difference in both anterior-posterior (P = 0.051) and medio-lateral (P = 0.343) directions after fatigue protocol of abductor-adductor hip muscle. Conclusion: In general, it can be concluded that exhaustive fatigue of lower extremity muscles (ankle, knee, and hip) leads to increase in time to stabilization and the force exerted on the leg, and may contribute to injury. Therefore, by designing and implementing special endurance training programs, it is possible to minimize time to stabilization in jump-landing movements, and eventually reduce risk of injury