برهم‌كنش فيبر دريافتي و امتياز الگوي غذايي مديترانه‌اي با پلي‌مورفيسم‌هاي ژن FTO در ارتباط با فنوتيپ‌هاي چاقي

The Interaction between Dietary Fiber and the Mediterranean Dietary Pattern Score with FTO Gene Polymorphisms in Relation to Obesity Phenotypes

مقدمه: واريانت‌هاي ژن FTO با استعداد ابتلا به چاقي مرتبط هستند ليكن مطالعات اخير نشان داده است كه دريافت‌هاي غذايي مي‌تواند اين ارتباط را تعديل ‌نمايد. هدف از اين مطالعه، بررسي برهم‌كنش الگوي غذايي مديترانه‌اي و فيبر دريافتي با پلي‌مورفيسم‌هاي ژن FTO در رابطه با فنوتيپ‌هاي چاقي است. مواد و روش‌ها: افراد اين مطالعه‌ي مورد ـ شاهدي لانه گزيده (1254n=) از بزرگسالان شركت‌كننده در مطالعه قند و ليپيد تهران انتخاب شدند. هر مورد (فرد چاق، kg/m2 30 ≤BMI، kg/m2 627n=) به صورت جداگانه با شاهد خود (وزن طبيعي، 627n=) همسان شد. پلي‌مورفيسم‌هاي‌ انتخاب شده، (1421085rs، 112198ors، 17817449rs، 8050136rs، 9939973rs و 3751812rs) تعيين ژنوتيپ شدند. امتياز رژيم غذايي مديترانه‌اي محاسبه و امتياز خطـــر ژنتيكي با استفاده از روش وزن‌دهي بدست آمد. يافته‌ها: تبعيت از الگــوي غذايي مديترانه‌اي توانست ارتباط سه پلي‌مورفيســم‌) 17817449rs، 8050136 rsو3751812(rs با چاقي عمومي و شكمي (دور كمر بالاي 95 سانتي‌متر) را تعديل كند (05/0>Pi=P interaction). با افزايش فيبر دريافتي، شانس ابتلا به چاقي شكمي در حاملين آلل خطر 3751812rs (TG+TT)در مقايسه با افراد بدون آلل خطر كاهش يافت (0/01Pi=). خطر ابتلا به چاقي عمومي در شركت‌كنندگان با امتياز خطر ژنتيكي بالا در طي چارك‌هاي امتياز رژيم غذايي مديترانه‌اي در مقايسه با افراد با امتياز خطر ژنتيكي پايين، كاهش يافت (05/0>Pi). خطر ابتلا به چاقي عمومي در افرادي كه داراي6GRS≥ بودند، با افزايش دريافت فيبر كاهش يافت (0/05>P trend). نتيجه‌گيري: تبعيت بيشتر از الگوي غذايي مديترانه‌اي و دريافت فيبر بيشتر مي‌تواند خطر ابتلا به چاقي را در افرادي كه داراي آلل خطر سه پلي‌مورفيسم 17817449rs، 8050136 rsو3751812 rs هستند، كاهش دهد.

Introduction: Although variants in the FTO gene have been found to be associated with susceptibility to obesity, however, recent studies suggest that dietary intakes may modify the association. This study aimed to investigate the interaction of the Mediterranean dietary pattern (MD) and fiber intake with FTO gene polymorphisms in relation to obesity phenotypes. Materials and Methods: Participants of this nested case-control study (n=1254) were selected among adult participants of the Tehran Lipid and Glucose Study. All (n=627, generally obese, BMI≥30 kg/m2) were individually matched with controls (n=627, normal weight). Six selected SNPs (rs1421085, rs1121980, rs17817449, rs8050136, rs9939973, and rs3751812) were genotyped. The MD score was computed and Genetic Risk Scores (GRS) were calculated using the weighted method. Results: Adherence to the MD could modify the association of three SNPs (rs17817449, rs8050136, and rs3751812) with general and abdominal obesity (Waist circumference≥95 cm) (P interact­ion=Pi<0.05). The odds of abdominal obesity in risk allele carriers of rs3751812 (TG+TT) decreased along with increasing dietary fiber intake (Pi=0.01), compared to subjects with no risk alleles. The risk of general obesity in participants with a high GRS decreased during the MD score quartiles, compared to those with a low GRS (Pi<0.05). The risk of developing general obesity in people with GRS≥6 was reduced by increasing fiber intakes (P trend<0.05). Conclusion: A higher adherence to the MD pattern and fiber intakes can decrease obesity risk in risk allele carriers of three FTO polymorphisms, rs17817449, rs8050136 and rs3751812.