فراواني برخي عوامل مؤثر بر نتايج احياء قلبي ريوي در بيمارستان امام خميني دانشگاه علوم پزشكي تهران در سال 1382

زمينه و هدف: با وجود اين كه نزديك چهل سال از شروع انجام عمليات احياء قلبي ريوي مي‌گذرد، ميزان زنده ماندن افراد هم‌چنان ضعيف مي‌باشد. تحقيقات نشان داده است كه به طور متوسط 10 تا 15% كساني كه در بيمارستان دچار ايست قلبي مي‌شوند زنده ترخيص مي‌شوند اما اين آمار در كشورهاي مختلف متفاوت مي‌باشد. اين پژوهش با هدف تعيين نتايج احياء قلبي ريوي و عوامل مؤثر بر آن در بيمارستان امام خميني دانشگاه علوم پزشكي تهران انجام شد. مواد وروش‌ها : در اين مطالعه هم‌گروه، 87 بيمار بزرگسال كه دچار ايست قلبي شدند از زمان شروع عمليات احياء قلبي ريوي تا مرگ يا ترخيص از بيمارستان به طور آينده‌نگر پيگيري گرديدند؛ متوسط سن بيماران 19 ± 58 سال بود بيماراني كه در اتاق عمل يا خارج از بيمارستان دچار ايست قلبي شده بودند از مطالعه خارج گرديدند براي كنترل كيفيت عملكرد تيم احياء و تجهيزات مورد نياز از چك ليست و براي سنجش سطح دانش تيم و كادر درمان از پرسش‌نامه استفاده شد. متغيرهاي فيزيولويك و وضعيت بيمار نيز از پرونده بيماران استخراج گرديد. يافته‌ها: .نمونه شامل 43 زن و 44 مرد بود كه به طور كلي 4/18% آن‌ها بعداز احياء زنده ماندند ولي همه اين افراد حداقل 3 و حداكثر 100 ساعت بعد فوت نمودند 4/31% اين افراد در بخش مراقبت‌هاي ويژه، 5/53% آن‌ها در اورژانس و بقيه در بخش‌هاي عمومي بستري بودند. عواملي كه در عدم موفقيت احياء مؤثر شناخته شدند عبارت بودند از: سن، فاصله زماني بين ايست قلبي و شروع عمليات، زمان ايست قلبي، مهارت افراد احياء كننده و متغيرهاي فيزيولوژيك بيمار مثل: فشارخون سيستوليك، اسيديته شرياني، سطح پتاسيم سرم و ريتم اوليه. نتيجه‌گيري : بر اساس اين يافته‌ها برآيند احياء قلبي ريوي در بيمارستان هم‌چنان پايين بوده و براي تغيير اين وضعيت لازم است كه بازآموزي و به روز رساندن دانش و ارتقاء سطح مهارت كادر درمان و تشكيل تيم احياء متبحر از اولويت‌هاي برنامه‌ريزي در بيمارستان‌ها باشد.